ലോകത്ത് എവിടെയും ഇങ്ങനെ ഒരു വിപ്ലവം നടന്നു കാണില്ല

ലോകത്ത് എവിടെയും ഇങ്ങനെ ഒരു വിപ്ലവം നടന്നു കാണില്ല. ഒരുതുള്ളി രക്തം പോലും ചിന്താതെ, ഒരായുധം പോലും ഉപയോഗിക്കാതെ ഒരു പാതി രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ ഒരു ശിലയിൽ മറ്റൊരു ശിലാഖണ്ഡം എടുത്തു വച്ചുകൊണ്ട് കാലം കുറിച്ച മുഹൂർത്തത്തിൽ നടന്ന വിപ്ലവം. അതായിരുന്നു 1888 -ലെ ശിവരാത്രി ദിവസം ഗുരു നടത്തിയ അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠ. ചരിത്രം തന്നെ തിരുത്തിക്കുറിച്ച ഒരു മഹാ വിപ്ലവം ആയിരുന്നു അത്. നൂറ്റാണ്ടുകളായി അടിമത്തത്തിൽ ആണ്ടു കിടന്ന ഒരു ജനതതിയുടെ മോചനം ആണ് അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠയിലൂടെ നടന്നത്. കാലങ്ങളായി ആത്മബോധ മില്ലാതെ ശവ തുല്യം കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഒരു ജനതയെ ശിവമാക്കി തീർത്തത് ഈ ശിലാഖണ്ഡം ആയിരുന്നു. ശിവൻ ഒരു മൂർത്തി മാത്രമല്ല, ജീവനാണ് അഥവാ ഊർജ്ജമാണ്. വർണ്ണ വ്യവസ്ഥയിലൂടെ, ജാതി വ്യവസ്ഥയിലൂടെ നഷ്ടപ്പെട്ട ആ ആത്മബലത്തെയാണ് ഗുരു പ്രതിഷ്ഠിച്ചത്. കുദ്രോളിയിൽ ശിവ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ശേഷം ഗുരു പറഞ്ഞത് "ശിവൻ ആദ്യം ഉണ്ടാകട്ടെ ആത്മബലം പുറകെ വരും" എന്നായിരുന്നു.

കടപ്പാട് : ഡോ. ഗീതാ സുരാജ് എഴുതിയ "ശ്രീ നാരായണ ഗുരു - അറിയേണ്ടതും അനുഷ്ടിക്കെണ്ടതും" എന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന്.

ഈ നൂറു പേരില്‍ ഏറ്റവും പ്രഗത്ഭനായ വ്യക്തി ആരെന്നു കൂടി പറയാമോ ?’

മലയാള മനോരമയുടെ ശതാബ്ദി 1988ല്‍ ആഘോഷിച്ചപ്പോള്‍ കഴിഞ്ഞ നൂറു വര്ഷരങ്ങളില്‍ കേരളീയ ജീവിതത്തില്‍ ആഴത്തില്‍ പാദ മുദ്രകള്‍ വീഴ്ത്തിയ നൂറു മഹാന്മാരെ തിരഞ്ഞെടുത്തു മനോരമ ശതാബ്ദി പതിപ്പിലൂടെ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു. സി. അച്യുതമേനോന്‍ , എന്‍.വി. കൃഷ്ണ വാര്യര്‍ , എ.പി. ഉദയഭാനു എന്നീ പ്രഗത്ഭമതികളുടെ സമതിയാണ് ആ നൂറു മഹാരഥന്മാരുടെ പട്ടിക തയ്യാറാക്കിയത്.. എണ്ണൂറോളം പേരില്‍നിന്നും തുടങ്ങിയ അരിച്ചുപെറുക്കലായിരുന്നു നൂറു പേരില്‍ എത്തി നിന്നത് . തൃശൂര്‍ രാമനിലയത്തില്‍ വച്ചായിരുന്നു പട്ടിക തയ്യാറാക്കല്‍. സമതി ചെയര്മാന്‍ ആയിരുന്ന അച്യുതമേനോന്‍ ഉച്ചയോടെ മുറിയില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങിവന്ന്‍ പുറത്തു മറ്റൊരു മുറിയില്‍ ഇരിക്കുകയായിരുന്ന എന്നെ പട്ടിക ഏല്പ്പി ച്ചു.

അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അദ്ധേഹത്തോട് ചോദിച്ചു : ‘ഈ നൂറു പേരില്‍ ഏറ്റവും പ്രഗത്ഭനായ വ്യക്തി ആരെന്നു കൂടി പറയാമോ ?’ അതെ കുറിച്ച് അതുവരെ ആലോചിചില്ലെന്കിലും മറുപടി അച്യുതമേനോന്റെ നാവിന്‍ തുമ്പില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു

: ശ്രീ നാരായണ ഗുരു!

നൂറ്റാണ്ടിലെ മലയാളിയെ കുറിച്ച് മലയാള മനോരമ മുന്‍ പത്രാധിപര്‍ ശ്രീ കെ .എം മാത്യുവിന്റെ ആത്മകഥയില്‍ നിന്ന്...

അരുവിപ്പുറം ശിവ പ്രതിഷ്ഠ : -

അരുവിപ്പുറത്ത് ഒരു ആരാധനാലയം എന്ന ആശയം ഗുരു തന്റെ പല ഭക്തന്മാരുമായി ചർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. എല്ലാവരും അത് ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്ന് ഗുരുവിനു മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. അതുപ്രകാരമാണ് 1 8 8 8 -ലെ ശിവരാത്രി ദിവസം പ്രതിഷ്ഠ ആകാം എന്ന് ഗുരു കൽപ്പിച്ചത്. നദിക്കു അഭിമുഖമായൊരു പാറ ചൂണ്ടി ക്കാണിച്ചു ഇവിടെയാകാം എന്ന് പറഞ്ഞതല്ലാതെ എന്ത് എങ്ങനെ എപ്പോൾ എന്നൊന്നും ശിവരാത്രി വ്രതത്തിനായി അവിടെ വന്നുകൂടിയവരോട് ഗുരു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഗുരുവിനു സഹായികളായി അന്ന് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ശിവലിംഗ ദാസ സ്വാമികളും നാണിയാശാനും ഭൈരവൻ ശാന്തിയും ആയിരുന്നു. അവരോടുപോലും താൻ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു എന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എങ്കിലും തങ്ങളാൽ കഴിയുന്ന ഒരുക്കങ്ങളൊക്കെ അവിടെ കൂടിയ ഭക്തജനങ്ങൾ ചെയ്തിരുന്നു.ഗുരു പീഠമായി നിർദ്ദേ ശിച്ചിരുന്ന പാറയ്ക്കു ചുറ്റും ചെത്തി വെടിപ്പാക്കി കുരുത്തോലയും മാവിലയും ചേർത്ത് തോരണം ചാര്ത്തിയ ഒരു പന്തൽ ആ പാറയ്ക്ക് മീതെ കെട്ടി ഉയർത്തി. മരോട്ടിക്കായകൾ നടുവേ മുറിച്ച് അതിൽ എണ്ണ യൊഴിച്ചു തിരികളിട്ടു. നിരക്കെ നാട്ടിയ ഓലമടലുകളിൽ ആ വിളക്കുകൾ ഉറപ്പിച്ചു. നാദസ്വര വായനയും ഏർപ്പാടാക്കി. വിഗ്രഹ പ്രതിഷ്ഠ യ്ക്കുള്ള അഷ്ടബന്ധം വൈദ്യന്മാർ ഏർപ്പാടു ചെയ്തു.

അന്ന് മുഴുവൻ ഘന ഗംഭീരമായ ഒരു മൌനത്തിൽ ആയിരുന്നു ഗുരുദേവൻ. പർണ്ണശാല യ്ക്കടുത്ത് ധ്യാനത്തിലിരിക്കുന്ന സ്വർണ്ണ വിഗ്രഹം പോലെ തേജോമയനായ ഗുരുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ പോലും അന്ന് ആര്ക്കും ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

സന്ധ്യയോടെ വിളക്കുകളെല്ലാം തെളിയിച്ചു. ഭക്തജനങ്ങൾ പഞ്ചാക്ഷരീ മന്ത്രം ജപിക്കാൻ തുടങ്ങി. നേരം പാതിരാവായി. വിഷം പാനം ചെയ്ത ശിവനു വേണ്ടി ഭക്തർ ഉറങ്ങാതെ കാവലിരിക്കുന്ന രാത്രി. ധ്യാനത്തിൽ നിന്ന് ഉണർന്ന ഗുരു പർണ്ണശാലയിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഉദിച്ചു വരുന്ന സൂര്യനെപ്പൊലെ. ഗുര നേരെ പുഴയിലേക്കിറങ്ങി. നെയ്യാറിൽ അവിടെ ഒരു കയം ഉണ്ട് "ശങ്കരൻകുഴി". പാഞ്ഞു വരുന്ന പുഴ അവിടെയൊന്നു വട്ടം കറങ്ങി യിട്ടേ മുന്നോട്ട് ഒഴുകൂ. ആ കയത്തിൽ പെട്ട യാതൊന്നും പിന്നീട് ഉയർന്നു വരാറില്ലത്രേ! ജനങ്ങൾ വീർപ്പടക്കി നില്ക്കെ ഗുരു ആ കയത്തിൽ മുങ്ങി. സമയം കടന്നു പോകുന്നു. മാറത്തു കൈ ചേർത്ത് ഒന്ന് മിണ്ടാൻ പോലുമാകാതെ ആളുകൾ തരിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. പുഴയുടെ മന്ത്ര ജപം മാത്രം അപ്പോഴും മുഴങ്ങി കേൾക്കാം. അപ്പോൾ അതാ ആ കയത്തിൽ നിന്നും ഗുരു പൊങ്ങി വരുന്നു. വലതു കയ്യിൽ ശിവലിംഗ രൂപത്തിലുള്ള ശില ഉയർത്തി പിടിച്ച് ഇടതു കൈ കൊണ്ട് പാറയിൽ ഒരു അഭ്യാസിയെപ്പോലെ പിടിച്ച് കയറി വരുന്നു. നേരെ നടന്നു അദ്ദേഹം പ്രതിഷ്ഠിക്കാനുദ്ദേശി ച്ചിരുന്ന പാറയുടെ അരികിൽ എത്തി. ആ ശിലാ ഖണ്ഡത്തെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തു പിടിച്ച് ധ്യാനലീനനായി നിന്നു കരുണാർദ്രമായ ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മണിക്കൂറുകളോളം ധ്യാന നിലയിൽ തന്നെ നിന്നു. ആകാശത്തു നിന്നും ഒരു കാന്തി പ്രസരം അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ പാഞ്ഞുവന്ന് ഗുരുവിന്റെ കയ്യിലെ ശിലയിൽ തൊട്ടു. അദ്ദേഹം ആ ഉരുണ്ട ശിലാഖണ്ഡത്തെ പരന്ന ശിലയിൽ വച്ചു. ശില ശിലയോട് ഉരുകിചേർന്നു. അഷ്ടബന്ധം കാച്ചിക്കൊണ്ടു നിന്ന വൈദ്യന്മാർ ഗുരുവിനോടു ചോദിച്ചു "അഷ്ടബന്ധം ഒഴിക്കെണ്ടയോ ?" മൌന മുദ്രിതമായിരുന്ന ഗുരുവിന്റെ ചുണ്ടുകള അന്ന് ആദ്യമായി ഉച്ചരിച്ചു. "വേണ്ട. അതുറച്ചു പോയല്ലോ!"

സ്വന്തം തപ:ശക്തിയുടെ അഷ്ടബന്ധത്തിൽ അന്ന് ഉറപ്പിച്ച ആ ശിലയ്ക്ക് ഇന്നോളവും ഒരിളക്കവും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ദൈവം പോലും സ്വന്തമായിട്ട് ഇല്ലാതിരുന്ന പതിതരായ ജനങ്ങൾക്കു വേണ്ടിയാണ് ഗുരു അന്നു കരഞ്ഞത്. ഗംഗജല ത്തേക്കാൾ പരിശുദ്ധമായ കണ്ണുനീരിൽ അഭിഷേകം ചെയ്ത് ഗുരു പ്രതിഷ്ഠിച്ച ആ ശിലയ്ക്ക് ഇന്നോളം മറ്റൊരു അഷ്ടബന്ധം വേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല.

അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ

അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ ആരും അറിയില്ല എന്ന് വെച്ച്, പുലർത്തുന്നവർ ശ്രദ്ധിക്കുക. നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ തകര്ച്ചക്കുള്ള ബോംബു നിങ്ങള്തന്നെ വെയ്കുക ആണ്. അത് ഒരിക്കൽ പൊട്ടും. പലരും, പലതും ചിതറി പോകും. ചിലപ്പൊൾ രക്തചൊരിച്ചിലും ഉണ്ടാകും. അയപക്കതും, ഓഫീസുകളിലും, ഫയ്സ്ബൂക്കുകളിലൂടെയും സ്ഥാപിക്കുന്ന അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ സ്വന്തം ശവക്കുഴി നമ്മെ കൊണ്ട് തന്നെ തോണ്ടിക്കും. വിശ്വസിച്ചു കൂടെ നിലകുന്നവരെ കൂടെ നശിപ്പിക്കുന്നതാണ് ഈ പ്രാവർത്തി. എത്ര പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്താലും ഇതിനു മാപ്പില്ല. തീ പിടിച്ച ആത്മാക്കൾ വസിക്കുന്ന ഇരിട്ടറയിൽ ആണ് ഇങ്ങനയുള്ളവരുടെ മനസിന്റെ നിയന്ത്രണ കേന്ദ്രം. അന്ധ കൂപത്തിൽ നിന്നും വെളിയില വരാൻ വൈകരുത്.

ചില ചിന്തകന്മാർ മനുഷ്യ മനസ്സിനെ ജലാശയതോട് ഉപമിക്കാറുണ്ട്. ഒഴുക്കുള്ള ഒരു നദിപോലെ ആണ് മനസ്സ് എങ്കിൽ അത് കലങ്ങിയം തെളിഞ്ഞും യദാർധമായ സാഹചര്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊണ്ട് വ്യാപരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഒഴുക്കില്ലാത്ത ഒരു കിണറിനെ പോലെ ആണ് മനസ്സ് എങ്കിൽ , മാലിന്യം മൂലം എപ്രകാരം കിണറ്റിലെ ജലം ആശുധമാകുന്നുവോ അപ്രകാരം മനസ്സും ആശുധമായിതീരും. അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ മനസ്സിനെ മലിനീകരിക്കുന്ന ഒരു മാലിന്യം ആണ്. ജലതിനെന്ന പോലെ ജീവിതത്തിനും അപ്പോൾ അരുചി ഉണ്ടാകും. ചലനമില്ലാത്ത ഇത്തരം ജലാശയങ്ങൾ കൂടെ കൂടെ ശുദ്ധി വരുത്തണം,. പഴയ ജലം കോരി വെളിയില കളയണം. അപ്പോൾ കിണറിന്റെ അടിവാരത്തിലുള്ള ഉറവയിൽ നിന്നും പുതു ജലം ഒഴുകി വന്നു കിണർ നിറയും. മനസ്സും കൂടെക്കൂടെ കഴുകി വൃത്തി ആക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മനസ്സിലെ ദുഷിച്ച ചിന്തകളും, അവിഹിതബന്ധം എന്ന മാലിന്യവും കൊരിക്കളഞ്ഞു അവിടെ പുതിയ ചിന്തകള് കൊണ്ട് നിറയ്ക്കണം.

അവിഹിത ബന്ധങ്ങളുടെ ഊരാക്കുടുക്കിൽ പെട്ട ജീവിത്തങ്ങൾ അവസാനം ചെന്നെത്തുന്നത് അസ്വസ്ഥതയുടെ തീരങ്ങളിൽ ആയിരിക്കും.

ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ കണികയിലും വീണ്ടുവിചാരതിന്റെയും, ജീവിതമൂല്യങ്ങളുടെയും, കരുതലിന്റെയും, കാരുണ്യത്തിന്റെയും കതിരുകൾ കത്തി നിൽകുമെങ്കിൽ ജീവിതം ധന്യമായി.

കഠിന ഹൃദയം ഉള്ള മനുഷ്യര്‍

കഠിന ഹൃദയം ഉള്ള മനുഷ്യരെ നമ്മൾ എന്തൊക്കെ വിളിക്കും. "കണ്ണില ചോര ഇല്ലാത്തവർ", "അറുത കൈക്ക് ഉപ്പു തെക്കാത്തവർ " എന്നൊക്കെ ആണ് അവരെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. മയമില്ലാത്ത വ്യക്തിത്വത്തിൻറെ ഉടമയായി ഒരുവൻ മാറിക്കഴിയുമ്പോൾ, അയാളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു ജീവിക്കുന്നവരും വളരെ അധികം ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും.

ഒറ്റത്തടിയായി വളരുന്ന മരങ്ങള കണ്ടിട്ടില്ലേ. തെങ്ങ്,കമുക്,പന ഒക്കെയാണ് ഒറ്റത്തടി മരങ്ങൾ. അതുപോലെയാണ് കഠിന ഹൃദയം ഉള്ളവർ. ആരെയുംവേണ്ടാത്ത, ആരോടും കൂറില്ലാത്ത,സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി ഉയരത്തിലേക്ക് പൊകുന്നവർ.

എനാൽ പ്ലാവും,മാവും,ആഞ്ഞിലിയും ഒക്കെ നോക്ക്. പടർന് പന്തലിച്ച ഈ മരങ്ങൾ മനുഷ്യനും,മൃഗങ്ങള്കും,പക്ഷികൾകും തണലേകുന്നു.

പ്രകൃതി ഷൊഭതിൽ തല ഉയരത്തി നില്കുന്ന ഒറ്റതടികൾ വേഗം നിലം പതിക്കുമ്പോൾ , പടർന് പന്തലിച്ചു നില്കുന്ന വൃഷങ്ങൾ പിടിച്ചു നില്കും. സഹജീവികളോട് സഹാനുഭൂതി പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന മനസ്സിന്റെ ഉടമകൾ പ്രതിസന്ധികളിൽ കുത്തനെ കടപുഴകി വീഴുക ഇല്ല. അവർ പിടിച്ചു നില്കും.

കഠിന ഹൃദയം ഉള്ള മനസ്സുകൾക് സ്വസ്ഥത ലഭിക്കുക ഇല്ലാ എന്ന് മാത്രം അല്ല അവരോടു പറ്റിനിൽകുന്നവർകും സമാധാനം ലഭിക്കില്ല. സ്വാർത്ഥത ആണ് കഠിന ഹൃദയത്തിനു കാരണം.

മനസ്സിന്റെ വാതിലുകൾ കൊട്ടി അടച്ചു , മറ്റുള്ളവരെ അതിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കാതെ ഒറ്റക്കു മാനസീക വ്യാപാരം നടത്തുന്നവർ രാക്ഷസന്മാർ ആണ്. കഠിന ഹൃദയം ഉള്ളവർ പെട്ടന്ന് ശാരീരിക രോഗങ്ങള്ക് അടിമകൾ ആയിത്തീരും.

രക്തസമ്മർദം, പ്രമേഹം, ഹൃദ്രോഗം,ശ്വാസം മുട്ടൽ, പേശികളിൽ നിരന്തര വേദന, മുൻകോപം,മാറാത്ത തലവേദന ഇവ ആയിരിക്കും സാധാരണ രോഗങ്ങൾ. കഠിന ഹൃദയം ഉള്ളവർക്ക് പ്രതികാര മനോഭാവം കൂടുതൽ ആയിരിക്കും. പ്രതികാര പ്രകൃയയിൽ പരാജയപ്പെടുമ്പോൾ അവർ നിരാശരാകും.

ആരും ജന്മനാ കഠിന ഹൃദയം ഉള്ളവർ അല്ല. ഹൃദയ കാഠിന്യം ഒരു രോഗമാണ്. സയ്ക്കോ തെരപ്പിയിലൂടെ ഭേദമാക്കാവുന്ന ഒരു

രോഗമാണ്.

എന്റെ കൂട്ടുകാരെ മനസിന്റെ വാതിലുകൾ മല്ർകെ തുറന്നിടൂ . എല്ലാവരും കയറി ഇറങ്ങി നടക്കട്ടെ..

ഗുരുദര്‍ശനം ജീവിതത്തിന്‌ ലക്ഷ്യബോധം ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്നു.

1922 നവംബര്‍ 22ന്‌ വിശ്വമഹാകവി ടാഗോര്‍ ശിവഗിരിയി സന്ദര്‍ശിച്ചപ്പോള്‍ ഗുരുവിന്റെ ചിന്തയും പ്രവര്‍ത്തികളും മനസ്സിലാക്കി പറഞ്ഞു... ജനങ്ങളുടെ കണ്ണു തെളിച്ചുകൊടുക്കണം... എന്ന്‌. അപ്പോള്‍ ഗുരു പറഞ്ഞു..... ജനങ്ങളുടെ കണ്ണ്‌ തുറന്നുതന്നെയാണിരിക്കുന്നത്‌. എന്നിട്ടും അവര്‍ക്ക്‌ കാണാന്‍ കാഴിയുന്നില്ലല്ലോ....

മുറയ്‌ക്ക്‌ പഠിച്ചോരേ കണ്ണുള്ളൂ... അപരര്‍തന്‍ മുഖത്തുകാണുന്നതോ... രണ്ടുപുണ്ണുകള്‍ മാത്രം..(തിരുക്കുറള്‍ പരിഭാഷ)

നമ്മുടെ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നിരുന്നാലും ലക്ഷ്യബോധമില്ലെങ്കില്‍ ഒന്നും കാണാന്‍ സാധിക്കില്ല. മനസ്സ്‌ ലക്ഷ്യത്തില്‍ ഉറക്കണം. ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാതെ നമുക്ക്‌ ലക്ഷ്യം നേടാനുമാവില്ല. ഇതിനുള്ള കഴിവ്‌ വളര്‍ത്തിയെടുക്കാന്‍ ഗുരുദര്‍ശനത്തിന്‌ സാധിക്കും.

1952 ജൂലായ്‌ 4ന്‌ ഫ്‌ളോറന്‍സ്‌ ചാഡ്‌വിക്‌ എന്ന്‌ വനിത കാറ്റലീന ചാനല്‍ നീന്തിക്കടക്കുന്ന ആദ്യത്തെ വനിതയാകാനുള്ള ശ്രമത്തിലായിരുന്നു. കനത്ത മഞ്ഞും എല്ലുമരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പും കൊമ്പന്‍ സ്രാവുകളുമായി മല്ലിട്ടുംകൊണ്ട്‌ അവര്‍ നീന്തി. കഠിനമായി പരിശ്രമിച്ചെങ്കിലും മൂടല്‍മഞ്ഞിനാല്‍ മറുകര കാണാന്‍ സാധിക്കാതെ അവര്‍ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു. ലക്ഷ്യത്തിന്‌ വെറും അരനാഴിക അകലെവച്ചാണ്‌ താന്‍ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചതെന്ന്‌ മനസ്സിലാക്കിയ ചാഡ്‌വിക്‌ നിരാശയായി. രണ്ടുമാസത്തിനുശേഷം അവര്‍ ശ്രമം തുടര്‍ന്നു. ഇത്തവണ കാലാവസ്ഥ പ്രതികൂലമായിരുന്നിട്ടുകൂടി ലക്ഷ്യത്തില്‍ ശ്രദ്ധകേന്ദ്രീകരിച്ചതുകൊണ്ട്‌ വിജയിച്ചു. പുരുഷന്മാരുടെ റിക്കാര്‍ഡ്‌ ഭേദിക്കാനും സാധിച്ചു.

യാത്രാമധ്യേ ഒരാള്‍ റോഡുകള്‍ കൂടിച്ചേരുന്നിടത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ കണ്ട പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യനോട്‌ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക്‌ പോകുന്ന റോഡ്‌ എവിടെയെത്തിച്ചേരും എന്ന്‌ ചോദിച്ചു. നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ എവിടെയാണ്‌ പോകേണ്ടത്‌ എന്ന മറുചോദ്യം അയാള്‍ ചോദിച്ചു. ....എനിക്കറിയില്ല.... എന്ന്‌ യാത്രക്കാരന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യന്റെ മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു. .......... എന്നാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഏത്‌ റോഡിലൂടെയും യാത്ര ചെയ്യാം. അതുകൊണ്ട്‌ ഒരു വ്യത്യാസവും വരാനില്ലല്ലോ.... അത്‌ എത്രശരിയാണ്‌.

ലക്ഷ്യങ്ങളും സ്വപ്‌നങ്ങളും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം തിരിച്ചറിയേണ്ടത്‌ ആവശ്യമാണ്‌. സ്വപ്‌നങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും പലപ്പോഴും മോഹങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്‌. അവ ദുര്‍ബലങ്ങളുമാണ്‌. സമയപരിധിയോടും പ്രവര്‍ത്തന പദ്ധതിയോടും കൂടിയ സ്വപ്‌നങ്ങളാണ്‌ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍. ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ വിലയേറിയതോ അല്ലാത്തതോ ആകാം. വെറും ആഗ്രഹമല്ല. തീവ്രമായ വികാരമാണ്‌ സ്വപ്‌നങ്ങളെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാക്കിമാറ്റുന്നത്‌.

ഒരു സ്വപ്‌നം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകാന്‍ 4 വഴികളുണ്ട്‌.

1. കൃത്യവും വ്യക്തവുമായ ഒരു ലക്ഷ്യം മനസ്സില്‍ കുറിച്ചിടുക.

2. ഈ ലക്ഷ്യം നേടുവാനായി ഒരു പദ്ധതി രൂപീകരിക്കുക.

3. അത്‌ കുറിച്ചുവയ്‌ക്കുക.

4. ഇത്‌ ദിവസവും രണ്ടുനേരം വായിക്കുക.

ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്ന കാരണങ്ങള്‍

1. ശുഭാപ്‌തി വിശ്വാസമില്ലായ്‌മ.- അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ മാത്രം ചിന്തിക്കുക.

2. പരാജയഭീതി.- ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലങ്കിലോ എന്ന ഭീതി.

3. വിജയത്തെക്കുറിച്ച്‌ ഒരുതരം ഭയം കുറഞ്ഞ ആത്മാഭിമാനം - വിജയിച്ചാല്‍ വിജയിയുടെ നിലവാരത്തില്‍ ജീവിക്കേണ്ടിവരുമല്ലോ എന്നുള്ള ഭയം.

4. ഉല്‍ക്കര്‍ഷേച്ഛയുടെ അഭാവം - പൂര്‍ത്തീകരിക്കപ്പെട്ട ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹമില്ലായ്‌മ. പരിമിതമായ ചിന്താഗതി പുരോഗതിക്ക്‌ തടസ്സമാകുന്നു.

വലയില്‍ കുടുങ്ങിയ വലിയ മത്സ്യങ്ങളെയെല്ലാം ഒരാള്‍ തിരികെ പുഴയിലേക്ക്‌ തന്നെ എറിയുകയായിരുന്നു. ഈ വിചിത്ര പ്രവര്‍ത്തി കാണാന്‍ ഇടയായ മറ്റൊരാള്‍ എന്തിനാണ്‌ ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്‌ എന്ന്‌ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ മീന്‍ പിടുത്തക്കാരന്‍ പറയുകയാണ്‌....എന്റെ വറവുചട്ടി തീരെ ചെറുതാണ്‌..... ഈ പരിമിതമായ ചിന്താഗതിയാണ്‌ പലരുടേയും പുരോഗതിക്ക്‌ തടസ്സം.

5. തിരസ്‌കരിക്കപ്പെടുമെന്നുള്ള ഭയം - ഞാന്‍ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിയില്ലെങ്കില്‍ മറ്റുള്ളര്‍ എന്തുപറയും എന്ന ചിന്ത.

6. നീട്ടിവയ്‌ക്കുന്ന സ്വഭാവം - എന്നെങ്കിലും ഞാന്‍ എന്റെ ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കും എന്ത ചിന്ത. അടുത്തമാസമാകട്ട.......

7. കുറഞ്ഞ ആത്മാഭിമാനം -

8. ലക്ഷ്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവില്ലായ്‌മ - അവരെ ആരും പഠിപ്പിച്ചുമില്ല.. അവര്‍ പഠിച്ചതുമില്ല.

9. എങ്ങനെ ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കാം എന്നതിനെക്കുറിച്ച്‌ വ്യക്തമായ കാഴ്‌ചപ്പാടില്ലാത്ത അവസ്ഥ. - ഇതിനെ അതിജീവിക്കാന്‍ സത്സംഗം അനിവാര്യമാണ്‌.

ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ സമീകൃതമായിരിക്കണം

നമ്മുടെ ജീവിതം 6 അഴികളുള്ള ഒരു ചക്രം പോലെയാണ്‌.

1. കുടുംബം - നാം ജീവിക്കുന്നതിനും ഉപജീവനമാര്‍ഗ്ഗം തേടുന്നതിനും കാരണം നാം സ്‌നേഹിക്കുന്ന കുടുംബാംഗങ്ങളാണ്‌.

2. സാമ്പത്തിക ഘടകം - ഇത്‌ നമ്മുടെ ജോലിയെയും പണം കൊണ്ടു വാങ്ങാന്‍ കഴിയുന്ന വസ്‌തുക്കളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

3. ഭൗതിക ഘടകം - ആരോഗ്യമില്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും പ്രസക്തിയില്ല (ചുമരില്ലാതെ ചിത്രമെഴുതാന്‍ സാധിക്കില്ല)

4. മാനസികമായ ഘടകം - ഇത്‌ അറിവിനെയും ബുദ്ധിയേയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

5. സാമൂഹികഘടകം - ഓരോ വ്യക്തിക്കും സംഘടനയ്‌ക്കും സമൂഹത്തോട്‌ ഉത്തരവാദിത്വമുണ്ട്‌. ഇതിന്റെ അഭാവത്തില്‍ സമൂഹം നശിക്കുന്നു.

6. ആത്മീയ ഘടകം - മൂല്യസംഹിത നമ്മുടെ സദാചാരബോധത്തെയും സ്വഭാവഗുണത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.

ഇതിലേതെങ്കിലും ഘടകങ്ങളുടെ ക്രമം തെറ്റുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തിന്റെ സമീകൃതസ്വഭാവം നഷ്‌ടപ്പെടുന്നു. ഗുരുദര്‍ശനം നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ സമീകൃത സ്വഭാവമുള്ളതാക്കുന്നു.

കടപ്പാട് ശ്രീനാരായണ ജ്ഞാനസമീക്ഷ 

ചരിത്രവിധി അറിയാന്‍ സുന്ദരരാജന്‍ ഇല്ല

തിരുവിതാംകൂര്‍ രാജകുടുംബത്തിന്‍െറ ക്ഷേത്ര ഭരണപാരമ്പര്യത്തിന് ഭംഗംവരുത്തിയ സുപ്രീംകോടതി വിധി അനശ്വരമാക്കിയത് ചരിത്രനിയോഗം ഏറ്റെടുത്ത അന്തരിച്ച അഡ്വ. സുന്ദരരാജന്‍െറ പോരാട്ടം. ശ്രീ പത്മനാഭനിലുള്ള വിശ്വാസം മാത്രം കൈമുതലാക്കിയാണ് തിരുവിതാംകൂര്‍ രാജകുടുംബത്തിനെതിരെ അവരുടെ തന്നെ പഴയ ബാരിസ്റ്ററായ സുന്ദരരാജന്‍ നിയമയുദ്ധത്തിനിറങ്ങിയത്.

പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്ന് വെറും 100 മീറ്റര്‍ അകലെ അമ്പലവാസിയായി കഴിഞ്ഞ അഡ്വ. സുന്ദരരാജന്‍ നല്‍കിയ ഒരു പരാതിയോടെയാണ് ലക്ഷം കോടി രൂപയുടെ ആസ്തിയുള്ള നിലവറകള്‍ക്കുള്ളില്‍ നടന്ന പലതും പുറംലോകമറിഞ്ഞത്. കേരളത്തില്‍ ഹൈകോടതിയുടെ സഹായത്തോടെ നിലവറ മുദ്രവെക്കും മുമ്പ് 2.7 ടണ്‍ സ്വര്‍ണമെങ്കിലും കാണാതായെന്ന് മരിക്കുംമുമ്പ് സുന്ദരരാജന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു.

പശ്ചിമ ബംഗാള്‍ കേഡറിലെ മുന്‍ ഐ.പി.എസ് ഓഫിസറായിരുന്ന സുന്ദരരാജന്‍ ഇന്‍റലിജന്‍സ് ബ്യൂറോയുടെ അസിസ്റ്റന്‍റ് ഡയറക്ടറും മുന്‍ പ്രധാനമന്ത്രി ഇന്ദിരഗാന്ധിയുടെ വിശ്വസ്തനുമായിരുന്നു. എന്നാല്‍, രാഷ്ട്രീയ തീട്ടൂരങ്ങള്‍ക്ക് വഴങ്ങാന്‍ വിസമ്മതിച്ച സുന്ദരരാജന്‍ ഐ.പി.എസ് രാജിവെച്ച് സുപ്രീംകോടതി അഭിഭാഷകനായി. 80 കളില്‍ അതും അവസാനിപ്പിച്ച് തിരുവനന്തപുരത്തെത്തിയത് പിതാവിനെ പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിലെത്തിക്കാനായിരുന്നു. 1991ല്‍ ശ്രീചിത്തിര തിരുനാള്‍ ബാലരാമവര്‍മ അന്തരിച്ച് സഹോദരന്‍ ഉത്രാടം തിരുനാള്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡ വര്‍മ പിന്തുടര്‍ച്ചാവകാശവുമായി വരുന്നതുവരെ രാജകുടുംബവുമായി വളരെ അടുത്ത ബന്ധമായിരുന്നു സുന്ദരരാജന്.

ദിവസവും മൂന്നുനേരം പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തില്‍ പ്രാര്‍ഥനക്ക് പോയ ഈ വിശ്വാസിയെ നടുക്കിയത് ഉത്രാടം തിരുനാള്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡ വര്‍മയുടെ ഒരു സന്ദേശമായിരുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിലെ അമൂല്യ സ്വത്തുക്കളും നിധിശേഖരവും സര്‍ക്കാര്‍ ഏറ്റെടുത്തേക്കുമെന്ന ആശങ്ക പ്രകടിപ്പിച്ച മാര്‍ത്താണ്ഡ വര്‍മ പരിശോധന നടത്തണമെന്ന ആഗ്രഹവും അറിയിച്ചു. ക്ഷേത്രത്തിനു മേല്‍ രാജകുടുംബത്തിനുള്ള പരമാധികാരം ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന റിട്ട് ഹരജിയിലാണ് സന്ദേശം കലാശിച്ചത്. 

രാജകുടുംബത്തിന്‍െറ ക്ഷേത്രഭരണത്തിന് അറുതിവരുത്തി പത്മനാഭ സ്വാമി ക്ഷേത്രം സര്‍ക്കാര്‍ ഏറ്റെടുക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് 2009ല്‍ സുന്ദരരാജന്‍ ഹൈകോടതിയില്‍ ഹരജി നല്‍കി. ഹരജി തീര്‍പ്പാക്കിയ ജസ്റ്റിസുമാരായ എ.കെ. പട്നായകും ആര്‍. രവീന്ദ്രനും അടങ്ങുന്ന ഹൈകോടതി ഡിവിഷന്‍ ബെഞ്ച് രാജകുടുംബത്തിന്‍െറ ഭരണം അവസാനിപ്പിച്ച് ക്ഷേത്രഭരണം ഒരു അതോറിറ്റിയുണ്ടാക്കി കേരള സര്‍ക്കാര്‍ ഏറ്റെടുക്കണമെന്ന് വിധിച്ചു. ആ വിധി ചോദ്യം ചെയ്ത് രാജകുടുംബം സമര്‍പ്പിച്ച അപ്പീലിലാണ് രാജകുടുംബത്തിനുംഅവരെ കണ്ണടച്ച് പിന്തുണച്ച സര്‍ക്കാറിനും തിരിച്ചടിയായ സുപ്രീംകോടതി വിധി. അന്നത്തെ ഹെകോടതി ജഡ്ജി പട്നായകാണ് ജസ്റ്റിസ് ആര്‍.ലോധക്കൊപ്പം വ്യാഴാഴ്ച വിധി പറഞ്ഞത്.

സുപ്രീംകോടതിയിലെ നിയമ യുദ്ധത്തിനിടയില്‍ 2011ലായിരുന്നു സുന്ദരരാജന്‍െറ മരണം. അതോടെ, നിയമയുദ്ധം സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്തമായി ഏറ്റെടുക്കുകയായിരുന്നു, സുന്ദരരാജന്‍ കേസിന്‍െറ ചുമതല ഏല്‍പിച്ച കുടുംബ സുഹൃത്ത് കൂടിയായ സുപ്രീംകോടതി അഭിഭാഷകന്‍ അഡ്വ. വിപിന്‍ . വി.എസ്. അച്യുതാനന്ദന്‍ രാജകുടുംബത്തിനെതിരെ പരസ്യനിലപാടെടുക്കും മുമ്പ് അനുകൂലിക്കാന്‍ ആരുമില്ലാതെ കേസ് നടത്തിപ്പില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയ നാളുകള്‍ മറക്കാനാവില്ളെന്ന് സുപ്രീംകോടതി അഭിഭാഷകന്‍ അഡ്വ. വിപിന്‍. കേസില്‍ നിന്ന് പിന്മാറാന്‍ നിരന്തരം പ്രലോഭനങ്ങളായിരുന്നു. ഭൂരിഭാഗം മാധ്യമങ്ങളും അന്ന് രാജകുടുംബത്തോടൊപ്പമായിരുന്നു. പത്മനാഭ ഭക്തിയില്‍ നയാപൈസ പ്രതിഫലം വാങ്ങാതെ സുന്ദരരാജന്‍െറ അനന്തരവന്‍ അനന്തപത്മനാഭന്‍െറ സഹായത്തിലാണ് കേസ് മുന്നോട്ടുകൊണ്ടുപോയത്. സുപ്രീംകോടതിയിലെ സഹപ്രവര്‍ത്തകനായ അഡ്വ. പി.വി. സുരേഷും കേസ് നടത്തിപ്പില്‍ സുന്ദരരാജനോടൊപ്പം കക്ഷികളായി ചേര്‍ന്ന ചന്ദ്രന്‍കുട്ടിയടക്കം ഭക്തരും ഉറച്ചുനിന്നുവെന്ന് വിപിന്‍ പറഞ്ഞു.

Pani പനി

പനിക്കുള്ള ഏറ്റവും നല്ല മരുന്ന് ഉപവാസമാണ്. 2 മുതല്‍ 3 ദിവസം വരെ ഉപവസിക്കാം. ആദ്യദിവസം ഒന്നും കഴിക്കാതെയും, പിന്നീടുള്ള ദിവസം വേണമെങ്കില്‍ ഇളനീരോ, ശുദ്ധമായ പഴച്ചാറുകളോ മാത്രം കഴിച്ച് ഉപവസിക്കാം.

ഇനി അത് പറ്റില്ല, അല്‍പ്പം ക്ഷമ കുറവുള്ളവരാണെങ്കില്‍ പ്രകൃതിയില്‍നിന്ന്തന്നെ ഏത് പനിയേയും ഓടിക്കുന്ന ഒരു മരുന്ന് വൈദ്യര്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു.

.http://welcometonature.org/?p=605

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ അരികില്‍ ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ....

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍
ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ....
കനലുകള്‍ കോരി മരവിച്ച വിരലുകള്‍
ഒടുവില്‍ നിന്നെ തലോടി ശമിക്കുവാന്‍ ...

ഒടുവിലായ്  അകത്തേക്കെടുക്കും ശ്വാസ കണികയില്‍
നിന്‍റെ ഗന്ധമുണ്ടാകുവാന്‍....

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍
ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ...

ഇനി തുറക്കേണ്ടതില്ലാത്ത കണ്‍കളില്‍ പ്രിയതേ
നിന്‍ മുഖം മുങ്ങിക്കിടക്കുവാന്‍

ഒരു സ്വരം പോലുമിനി എടുക്കാത്തൊരീ ചെവികള്‍
നിന്‍ സ്വരമുദ്രയാല്‍ മൂടുവാന്‍

അറിവും ഓര്‍മ്മയും കത്തും ശിരസ്സില്‍ നിന്‍ ഹരിത
സ്വച്ഛസ്മരണകള്‍ പെയ്യുവാന്‍

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍
ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ...

അധരമാം ചുംബനത്തിന്‍റെ  മുറിവു നിന്‍
മധുര നാമജപത്തിനാല്‍ കൂടുവാന്‍

പ്രണയമേ നിന്നിലേക്കു നടന്നൊരെന്‍
വഴികള്‍ ഓര്‍ത്തെന്‍റെ പാദം തണുക്കുവാന്‍
പ്രണയമേ നിന്നിലേക്കു നടന്നൊരെന്‍
വഴികള്‍ ഓര്‍ത്തെന്‍റെ പാദം തണുക്കുവാന്‍

അതുമതീ ഉടല്‍ മൂടിയ മണ്ണില്‍ നിന്നിവനു
പുല്‍ക്കൊടിയായ് ഉയിര്‍ത്തേല്‍ക്കുവാന്‍

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍
ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ
മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍
ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ

Malayalam kavitha: yathramozhi

Maranamethunna Nerathu - Spirit - Rafeeq Ahmed - Shahbaz Aman - Unni Menon

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍

ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ....

കനലുകള്‍ കോരി മരവിച്ച വിരലുകള്‍ 

ഒടുവില്‍ നിന്നെ തലോടി ശമിക്കുവാന്‍ ...

ഒടുവിലായ്  അകത്തേക്കെടുക്കും ശ്വാസ കണികയില്‍

നിന്‍റെ ഗന്ധമുണ്ടാകുവാന്‍....

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍

ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ...

ഇനി തുറക്കേണ്ടതില്ലാത്ത കണ്‍കളില്‍ പ്രിയതേ

നിന്‍ മുഖം മുങ്ങിക്കിടക്കുവാന്‍

ഒരു സ്വരം പോലുമിനി എടുക്കാത്തൊരീ ചെവികള്‍

നിന്‍ സ്വരമുദ്രയാല്‍ മൂടുവാന്‍

അറിവും ഓര്‍മ്മയും കത്തും ശിരസ്സില്‍ നിന്‍ ഹരിത

സ്വച്ഛസ്മരണകള്‍ പെയ്യുവാന്‍

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍

ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ...

അധരമാം ചുംബനത്തിന്‍റെ  മുറിവു നിന്‍

മധുര നാമജപത്തിനാല്‍ കൂടുവാന്‍

പ്രണയമേ നിന്നിലേക്കു നടന്നൊരെന്‍

വഴികള്‍ ഓര്‍ത്തെന്‍റെ പാദം തണുക്കുവാന്‍

പ്രണയമേ നിന്നിലേക്കു നടന്നൊരെന്‍

വഴികള്‍ ഓര്‍ത്തെന്‍റെ പാദം തണുക്കുവാന്‍

അതുമതീ ഉടല്‍ മൂടിയ മണ്ണില്‍ നിന്നിവനു

പുല്‍ക്കൊടിയായ് ഉയിര്‍ത്തേല്‍ക്കുവാന്‍

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍

ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ...

മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്‍റെ  അരികില്‍

ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ....

SamvaadaMalaa - Sanskrit Conversations

"ഒന്നുകില്‍ ആ സ്ത്രീ.. അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍"

ആ വൃദ്ധ സ്ത്രീ തന്റെ മകനോട്‌ ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു… "മോനെ... ഉമ്മാനെ എങ്ങട്ടാ എന്‍റെ പോന്നു മോന്‍ കൊണ്ടോണേ..?"

അയാള്‍ മിണ്ടിയില്ല …

അയാളുടെ ഭാര്യ മിന്നുന്ന വസ്ത്രം ധരിച്ചു കൊണ്ട് തലേ ദിവസം രാത്രി തന്നോട് അടക്കം പറയുന്നതയാള്‍ ഓര്‍ത്തു... "നിങ്ങടെ ഉമ്മാനെ വല്ല വൃദ്ധസദനത്തിലും കൊണ്ടാക്കൂ… അതെന്തു പറഞ്ഞാലും അനുസരിക്കില്ല.. കുട്ടികളെക്കാലും കഷ്ട്ടം… ഇങ്ങനെ ഉണ്ടോ തള്ളമാര്‍.. വയസ്സായാല്‍ ഒരു ഭാഗത്ത്‌ അടങ്ങി ഒതുങ്ങി ഇരിക്കെണ്ടേ… ശല്യം…"

അയാള്‍ മിണ്ടിയില്ല..

"നിങ്ങള്‍ എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ …കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ, ഞാന്‍ പറയുന്നത്.." 

"ഒന്നുകില്‍ ആ സ്ത്രീ.. അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍.. എനിക്ക് പറ്റില്ല അതിനെ നോക്കാന്‍.."

"ഉം.. ഞാന്‍ നാളെ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുന്നുണ്ട്"… അയാള്‍ പറഞ്ഞു….

കാറ് അതിവേഗതയില്‍ കുതിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…

"മോനെ.. എത്ര നാളായി മോന്‍ എന്റെ കൂടെ ഇങ്ങനെ ഒന്ന് ഇരുന്നിട്ട്.."

"മോന് ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ?... പണ്ട് വല്യ വാശിക്കാരനായിരുന്നു എന്റെ മോന്‍… എന്തിനും വെറുതെ വാശി പിടിക്കും.. ഉമ്മച്ചി ഒക്കെ നടത്തി തരാന്‍ എത്ര പാട് പെട്ടിരുന്നു വെന്നോ അന്നൊക്കെ.."

അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല… അയാള്‍ ആ സ്ത്രീയെ നോക്കി…

ഒരു കാലത്ത് എത്ര സൌന്ദര്യം ഉണ്ടായിരുന്ന സ്ത്രീ ആയിരുന്നു.. ഇപ്പോള്‍ മെലിഞ്ഞുണങ്ങിരിക്കുന്നു …ആ സൌന്ദര്യം തനിക്കു പകര്‍ന്നുതന്നു സ്വയം നഷ്ടപെടുത്തിയ പോലെ..

സ്കൂളില്‍ നിന്ന് വരുമ്പോഴേക്കും എല്ലാം തയ്യാറാക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടാകും.. തന്നെ കുളിപ്പിക്കയും ഉടുപ്പുകള്‍ ധരിപ്പിക്കയും ചെയ്തിരുന്ന.. പനി വരുമ്പോള്‍ നെറ്റിയില്‍ നനഞ്ഞ തുണി ശീല വച്ച് തന്നു ഉറക്ക മൊഴിച്ചിരുന്നു തന്നെ പരിചരിച്ച ആ സ്ത്രീ..

"മോനെ... നീ എന്താ ഇങ്ങനെ ആലോചിക്കുന്നെ… എത്ര നാളായി മോന്റെ കൂടെ ഇങ്ങനെ ഒന്ന് യാത്ര ചെയ്തിട്ട് പണ്ട് എന്റെ മോന്‍ എന്നും ഉമ്മച്ചീടെ കൂടെ എവിടേക്കും വന്നിരുന്നു.. നിനക്ക് ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ അതൊക്കെ.. ?"

അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങി..

"മോനെ.. ഒന്ന് വണ്ടി നിര്‍ത്തൂ, എനിക്കൊരു നാരങ്ങാ വെള്ളം വാങ്ങി തരോ ഉമ്മച്ചിക്ക് വല്ലാത്ത ദാഹം…"

അയാള്‍ വണ്ടി നിര്ത്തി വഴി വക്കിലുണ്ടായിരുന്ന പെട്ടി കടയില്‍ നിന്നും ഒരു നാരങ്ങാ വെള്ളം മേടിച്ചു കൊടുത്തു… ആ വൃദ്ധയായ സ്ത്രീ അത് വാങ്ങുന്നതിന് മുന്‍പ് ചോദിച്ചു:

"മോന്‍ കുടിച്ചോ …നാരങ്ങ വെള്ളം..?"

"ഇല്ല…' അയാള്‍ പറഞ്ഞു..

"എന്താ അവിടെ ഇല്ലേ.. എന്നാ ഇത് എന്‍റെ മോന്‍ കുടിച്ചോളൂ ഉമ്മചിക്ക് ഇല്ലേലും വേണ്ടാ.."

അയാളുടെ തൊണ്ട ഇടറി..

"ഉമ്മാ.. വേണ്ട.. എനിക്ക് വേണ്ടാഞ്ഞിട്ടാ, ഉമ്മ കുടിച്ചോളൂ.."

കാര്‍ അതിവേഗതയില്‍ വീണ്ടും പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.. അയാളുടെ ചിന്ത തന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.. അന്നൊരു നാള്‍.. 

"ഉമ്മാ .."

"എന്താ മോനെ .. "

"ഉപ്പാ എന്നെ തല്ലോ ..ഉമ്മാ .." 

"എന്തിനാ ഉപ്പ എന്റെ പോന്നുമോനെ തല്ലുന്നെ…?"

"ഞാന്‍ ..ഞാന്‍ ..ഉപ്പാടെ കണ്ണട പൊട്ടിച്ചു …."

"പൊട്ടിച്ചോ നീ…"

"ഉം ... ഞാന്‍ എടുത്തപ്പോ അറിയാതെ നിലത്തു വീണു പൊട്ടി ഉമ്മാ" …

"സാരല്യാ ട്ടോ.. ഉപ്പോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞോളാം… എന്റെ മോനെ ഉപ്പ ഒന്നും ചെയില്ലാട്ടോ.. മോന്‍ ദാ.. ഈ ചായ കുടിക്കൂ…"

അന്ന് രാത്രി ഉപ്പയും ഉമ്മയും തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം താന്‍ ഉറക്കം നടിച്ചു കൊണ്ട് കേട്ടു..

"നീ അവനെ വഷളാക്കും.. ഇങ്ങനെ കൊഞ്ചിക്കാന്‍ പാടില്ല.. കണ്ണട പൊട്ടിച്ചതിനല്ല… അവനെ സൂക്ഷിച്ചില്ലേല്‍ വഷളാകും ചെക്കന്‍ ..."

"എന്റെ മോന്‍ വഷളാകില്ല.. അവന്‍ കുട്ടിയല്ലേ, അത് സാരല്യ.. ഒരു കണ്ണട പോട്ടിയതിനാ ഇപ്പൊ.. ഇങ്ങളൊന്നു മിണ്ടാതിരിക്കനുണ്ടോ …?"

"മോനെ.." ആ വൃദ്ധ സ്ത്രീയുടെ ശബ്ദം അയാളെ ചിന്തയില്‍ നിന്നും ഉണര്ത്തി..

"നമ്മളെങ്ങോട്ടാ പോണേ… മോന്‍ പറഞ്ഞില്ലാല്ലോ.."

നിഷ്കളങ്കമായ ആ ചോദ്യം അയാളെ വല്ലാതാക്കി ..

അപ്പോഴേക്കും കാര്‍ ആ വലിയ വീടിന്റെ മുന്നില്‍ എത്തിയിരുന്നു… അവിടത്തെ ബോര്‍ഡ് ആ സ്ത്രീ പണി പെട്ട് വായിച്ചു..... ".........വൃ..ദ്ധ സ..ദ..നം..."

ആ സ്ത്രീ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. അവനെ ദയനീയമായി നോക്കി, ആ കണ്ണുകളില്‍ തന്റെ എല്ലാ സ്വപ്ങ്ങളും നശിച്ച പോലെ....

അയാളുടെ തൊണ്ടയില്‍ എന്തോ കത്തുന്ന പോലെ, ഹൃദയത്തില്‍ പഴുത്ത ഇരുമ്പ് കമ്പി തുളച്ചു കയറുന്ന വേദന പോലെ..

ആ സ്ത്രീ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചു….

അയാള്‍ക്ക് ‌താന്‍ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടി ആയ പോലെ തോന്നിച്ചു.. തന്റെ ബാല്യം.. കൌമാരം, യവ്വനം, എല്ലാം അയാള്‍ പെട്ടെന്ന് ഓര്‍ത്തു പോയി …

"ഉമ്മാ …അയാള്‍ തൊണ്ട ഇടറി ക്കൊണ്ട് വിളിച്ചു…എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ ഉമ്മാ..."

"കാര്‍ തിരിച്ചു വിടൂ.. അയാള്‍ ഡ്രൈവറോട് അലറിക്കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു.."

അയാളുടെ വീടിന്റെ മുന്നില്‍ വലിയ ഒരു അലര്‍ച്ചയോടെ കാര്‍ വന്നു നിന്നു…

തന്റെ ഉമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചയാള്‍ ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ വാവിട്ടുകരഞ്ഞു.. ഉമ്മയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു കൊണ്ട് അയാള്‍ അവരുടെ വീട്ടിലേക്കു കയറുമ്പോള്‍ അയാളുടെ ഭാര്യ മിന്നുന്ന സാരി ഉടുത്തു തളത്തില്‍ തന്നെ നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

"എന്താ …കൊണ്ടാക്കീല്ലേ…?" അവള്‍ ചോദിച്ചു..

അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല... ഉമ്മയെ അവരുടെ മുറിയില്‍ ആക്കിയ ശേഷം അയാള്‍ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.. പിന്നാലെ അയാളുടെ ഭാര്യയും …

"എന്താ . ..നിങ്ങള്ക്ക് ചെവി കേട്ടൂടെ.. എന്താ കൊണ്ടാക്കാഞ്ഞെന്നാ ചോദിച്ചേ .."

അയാള്‍ വാതില്‍ അടച്ചു..

"എന്തിനാ വാതില്‍ അടക്കുന്നെ.. പറ ..എന്താ ..അതിനെ കൊണ്ടാക്കാഞ്ഞേ..? എനിക്കതാ അറിയേണ്ടേ …"

അയാള്‍ തന്റെ ഭാര്യയെ നോക്കി… അവളുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുകന്നിരുനു …

അയാള്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് ചെകിടടച്ചു ആഞ്ഞടിച്ചു.. ആ അടിയുടെ അഗാദത്തില്‍ അവള്‍ നിലത്തു മുട്ടു കുത്തി വീണു…

അയാള്‍ ഭാര്യയെ നോക്കി അലറികൊണ്ട് പറഞ്ഞു..

"നീ ഒരു സ്ത്രീ അല്ല… എനിക്ക് നിന്നെ വേണ്ടാ… എനിക്കെന്റെ ഉമ്മ മതി… നീ ഇല്ലാതെയും എനിക്ക് ജീവിക്കാന്‍ പറ്റും… ശപിക്കപെട്ടവളെ… നീയും ഒരു സ്ത്രീ തന്നെയാണോ ..? ഈ യൌവനം എന്നും ഉണ്ടാകുമെന്നാണോ നീ കരുതിയോ? നാളെ നമ്മളും വയസ്സാകും.. നമ്മുടെ ദേഹവും ചുക്കിചുളിയും, അന്ന് നമ്മുടെ മക്കള്‍ നമ്മെയും ഇത് പോലെ വൃദ്ധസദനത്തില്‍ ആക്കുമ്പോഴേ നമ്മുക്കതിന്റെ വേദന മനസ്സിലാകൂ..."

"ഇറങ്ങണം നീ പുറത്ത്‌.. നീ പൊയ്ക്കോളൂ.. ഇത്ര നാളും എന്നോടൊത് ജീവിച്ചതിന് നന്ദി…എനിക്കെന്റെ ഉമ്മ മതി… എനിക്കവരെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ പറ്റില്ല, ഒരിക്കലും.."

അയാള്‍ കട്ടിലില്‍ ഇരുന്നു.. തന്റെ മുഖം പൊത്തി ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ തേങ്ങി കരഞ്ഞു...

ഭാര്യ

സുബഹി ബാങ്ക് കേട്ട് അവൾ
ഞെട്ടി ഉണർന്നു.. വേഗം കുളിച്ചു
സുബഹി നിസ്കരിച്ചു അടുക്കളയിലേക്കു
...
സുബഹി നിസ്കരിച്ചു ഖുർആ൯ ഓതുന്ന
ഉമ്മാക്ക് ഒരു കട്ട൯ ചായ
ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തു....
അപ്പോഴാണ് മൂന്നു മാസം പ്രായമുള്ള
കുട്ടി കരഞ്ഞത്..
കുട്ടിക്ക് പാല് കൊടുത്തു
വീണ്ടും അടുക്കളയിലേക്കു..
ആറു മണിക്ക്
കുട്ടികൾക്ക് സ്കൂളിൽ പോകണം..
അപ്പോഴേക്കും അവർക്ക് ചായ,
ഉച്ചക്ക് ലഞ്ച് ബോക്സിൽ
ചോറ് എല്ലാം റെഡിയാക്കെണം..
അഞ്ചു മണിക്ക്
കുട്ടികളെ വിളിച്ചുണർത്തി.
രണ്ടു പേരയും കുളിപ്പിച്ച്
വസ്ത്രം മാറ്റി ചായ കൊടുത്തു
സ്കൂളിൽ
വിട്ടു..
അപ്പോഴേക്കും ഭർത്താവ് ഉണർന്നു..
കാപ്പി
കൊടുത്തു.. ഏഴു മണിക്ക് ഓഫീസിൽ
പോകണം.. അപ്പോഴേക്കും ചായ,
ഉച്ചക്ക്
ഊണിനു ലഞ്ച് ബോക്സ്
എല്ലാം റെഡി..
അവൾ മുറ്റമടിക്കാ൯ ഇറങ്ങി..മുകളിൽ
നിന്നും വിളി..
സമീറാ....
..... എന്റെ തുണി എവിടെ,
ജട്ടി എവിടെ.. ബെല്റ്റ് എവിടെ..
ലാപ്ടോപിന്റെ ചാർജ്ജർ
എവിടെ... ഒലക്ക..
. ഒന്നും വെച്ചാ വെചോടുത്തു കാണൂല...
ഓടി കിതച്ചു എല്ലാം എടുത്തു
കൊടുത്തു..
എലാം അലമാരയില് കണ്മുമ്പിൽ
തന്നെ ഒരുക്കി വെച്ചിരുന്നു...
ചായ
കൊടുത്തു.. ഉച്ചക്കുള്ള ഊണും കയ്യില്
കൊടുത്തു..
എടീ അനക്ക് ഈ ഷൂ ഒക്കെ ഒന്ന്
പോളിഷ് ചെയ്തൂടെ? ഒരു
പണിയും എടുക്കൂല...വെറുതെ തിന്നു
കൂടും ഇവിടെ...
നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് ഷൂ പോളിഷ്
ചെയ്തു
ഭർത്താവിനെ ഓഫീസില് വിട്ടു..
ഇനി ഉമ്മാക്ക് ചായ..അതും എടുത്തു
കൊടുത്തു...വീണ്ടും മുറ്റമടിക്കാൻ
ഇറങ്ങി... അത് കഴിഞ്ഞു വീട്
ഒക്കെ അടിച്ചു
തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി...
.ബാത്റൂം കഴുകി..വസ്ത്രങ്ങൾ
അലക്കി...
ഹോ ഊരയ്ക്ക് ഭയങ്കര വേദന... ഒരു
തലകറക്കം... സമയം പത്ത്
മണി.. അപ്പോഴാ ഓർത്തത് , അവൾ
ചായ
കുടിച്ചിട്ടില്ല... താഴെ വന്നു ചായ
എടുത്തു
കുടിക്കുമ്പോൾ ഉമ്മ വന്നു..
ഇപ്പൊ ചായ
കുടിക്കുന്നെ ഉള്ളൂ..ഇത്
വരെ എന്തായിരുന്നു
നിനക്ക് പണി??
ഇനി എപ്പോഴാ ഉച്ചക്കത്തെ ചോറ്
ആകാ??
ആ... ജ്ജ് കുളിചാ൯ കൊറച്ചു
വെള്ളം ഇങ്ങട്ട്
ചൂടാക്കി കൊടുന്നാ....
അതും ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തു..
അപ്പോഴാണ് കൊച്ചു
മോൻ വീണ്ടും കരഞ്ഞത്..അവനെ എടുത്തു
പാല്
കൊടുത്തു.. കുളിപ്പിച്ചു, നല്ല ഉടുപ്പിട്ട്
സുന്ദര കുട്ടപ്പനാക്കി...
സമയം 12 മണി...
അള്ളാ ഉച്ചക്ക് ഉള്ള ചോറ്
ആയിട്ടില്ല..വീണ്ടും അടുക്കളയിലേക്കു
...
ഒരു മണിക്ക് ഉമ്മ വന്നു..എന്താ ഇത്
വരെ ചോറ് ആയില്ലേ??
കറി, ഉപ്പേരി,
മീന് പൊരിച്ചത്, പപ്പടം...എല്ലാം
റെഡി... മണി രണ്ട്!
ഹോ ഭയങ്കര ക്ഷീണം.ഊര
വേദന ...ഒന്ന്
കിടക്കണം.. മുകളിൽ കയറിയപോൾ
കുട്ടി ഉണർന്നു .. അവനെ എടുത്തു പാല്
കൊടുത്തു.. മണി മൂന്നു...
കുട്ടികൾ നാല് മണിക്ക് സ്കൂളിൽ
നിന്നും വരും.. അപ്പോഴേക്കും ചായ,
കടി എല്ലാം റെഡി ആക്കണം...
വയറ്
എരിഞ്ഞിട്ടു വയ്യ.... ഉച്ച ഊണ്
വേഗം വാരി മുണിങ്ങി (ചവക്കാൻ
നേരമില്ല.
അവള് വീണ്ടും അടുക്കളയിലേക്കു
..
കുട്ടികൾ എത്തി, അവരെ കുളിപ്പിച്ചു,
ചായ
കൊടുത്തു കളിക്കാൻ പറഞ്ഞയച്ചു...
നേരം ഇരുട്ടി.. സന്ധ്യാ നേരത്ത്
കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കെണം..
ഹോം വർക്ക്
ചെയ്യിക്കെണം.. സ്കൂളിൽ
നിന്നും എഴുതി വിട്ട നോട്ടുകൾക്ക്
മറുപടി....
സമയം ഏഴു മണി..
ഭർത്താവ് വന്നു..
എടീ ജ്ജ് എവിടെ? ഈ
കൊലായിമ്മല് കോഴി തൂറിയത്
കണ്ടില്ലേ??
ജ്ജ് ഏതു ഒലക്കയില്
പോയി കടക്കാ...അനക്കൊ
ക്കെ ദിവസം മുഴുവന്
ഇവിടെ എന്താ പണി!!!!??.
ഭർത്താവിനു
ചായ, കടി എല്ലാം എടുത്തു കൊടുത്തു..
കോഴിക്കാട്ടം കോരി..
അതാ വിളി:
എടീ ആ സോപ്പും മുണ്ടും ഇങ്ങെടുക്ക്!
എല്ലാം എടുത്തു കയ്യില് കൊടുത്തു....
കുളി കഴിഞ്ഞു അയാള് കുട്ടിയെ ഒന്ന്
കളിപ്പിക്കാൻ എടുത്തപ്പോൾ
കുട്ടി തൂറിയിട്ടുണ്ട്...
സമീറാ........
......................... ബടെ വാടീ..ഈ
കുട്ടി ഇവടെ തൂറി വരകിയത് ജ്ജ്
കണ്ടീലെ?? അതൊന്നു കഴുകിക്കൂടെ??
അനക്കൊക്കെ ദിവസം മുഴുവൻ
ഇവിടെ എന്താ പണി!!!???
രാത്രി ഭക്ഷണം ഇത്
വരെ ആയിട്ടില്ല...ഭർത്താവിനു
ചപ്പാത്തി, ഉമ്മാക്ക് കഞ്ഞി,
മക്കൾക്ക്
മീനും ചോറും... എല്ലാം റെഡി ...
മണി പത്ത്
എല്ലാവരും ഇരുന്നു
ഭക്ഷണം കഴിച്ചു..കിടക്കാൻ പോയി...
അവള്
പാത്രം എല്ലാം കഴുകി..
നാളെ രാവിലെക്കു
അരി വെള്ളത്തിൽ ഇട്ടു കിടക്കാൻ
ചെന്നു..
മണി പതിനൊന്നു...
ചക്കര മോൻ
ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല..
അയാളും അവളും കുട്ടിയെ കുറച്ചു
നേരം കളിപ്പിച്ചു...ഭർത്താവ്
ഉറങ്ങി ...
കുട്ടി ഉറങ്ങുമ്പോൾ
മണി പന്ത്രണ്ടു...
അവൾ ഗാഡമായ നിദ്രയിലേക്ക്
പോയി..
ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് മകൻ കരയുമ്പോൾ
അയാൾ അവളെ തട്ടി വിളിക്കുന്നുണ്ട
ായിരുന്നു.... ഡീ.. കുട്ടി കരയുന്നു..
പോത്ത്
പോലെ കടന്നു ഒറങ്ങും..അനക്ക്
അതിനെ ഒന്ന് നോക്കിയാൽ എന്താ.....
പകല്
വേറെ പണി ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ..അനക്ക്
സുഖമായി ഒറങ്ങിക്കൂടെ??....?!!!
.
.
.
.
വീണ്ടും നാളെ രാവിലെ നാല് മണിക്ക്
തുടങ്ങും അവളുടെ യാത്ര..
നമ്മുടെ നാട്ടിൻ പുറത്തെ ഒരു സാധാരണ
വീട്ടമ്മ (കൂലി കൊടുക്കണ്ടാത്ത
വേലക്കാരി) യുടെ ജീവതമാണ് ഇത്..
അവൾ
ഉണ്ടോ, ഉറങ്ങിയോ എന്നോ ,
അവളുടെ വേദനയോ ഇഷ്ടാനിഷട്ടങ്ങള
ോ ഒന്നും അന്വേഷിക്കാനും
മനസ്സിലാക്കാനും
ശ്രമിക്കാത്തവരാണ്
മിക്കവാറും ഭർത്താക്ക൯മാർ..
അല്ലെ??.
അവൾക്കൊരു
കൈ സഹായം ചെയ്താൽ
ആണത്തം കുറഞ്ഞു
പോകുമോ എന്ന ദുരഭിമാനം വെച്ച്
പുലർത്തുന്നവരും..
സഹോദരീ നീ അല്ലാഹുവിന്റെ (
ദൈവത്തിൻറെ)
പ്രീതി മാത്രം പ്രതീക്ഷിക്കുക.
...
# തൻറെ ഭാര്യയോട് നല്ല
സ്വഭാവത്തിലും നീതിയിലും
പെരുമാറുന്നവനത്രേ നമ്മളിൽ
ഏറ്റവും ഉത്തമൻ ! (ഹദീസ്)

“ജ്ജ് നല്ല മൻസനാവാൻ നോക്ക്”

“ ആ ചെക്കൻ കറ്ത്തിട്ടാ, എന്തായാലും നമ്മടെ കുട്ടിക്ക് വേണ്ട” എന്ന് വീട്ടിലെ പെങ്കുട്ടികളുടെ കല്യാണക്കച്ചോടമാലോചിക്കുമ്പോൾ ഏറെ പറഞ്ഞുകേട്ട വാചകമാണ്. തിരിച്ചും.

“പയ്യൻ വെളുത്തിട്ടാണ്, രാഷ്ടീയം തീരെയില്ല” എന്നീ രണ്ടുഗുണങ്ങളാണ് ഇന്നും വിവാഹമാർക്കറ്റിൽ മലയാളി പയ്യൻസിന്റെ വിലനിലവാരസൂചിക ഉയർത്തിനിർത്തുന്നത്. ‘വെളുത്തിരിക്കുക’ എന്നത് ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്രപ്രഖ്യാപനമാണ്. വെള്ളക്കാരന്റെ തൊലിവെളുപ്പുകണ്ട് അന്തംവിട്ട് പണ്ടു തുറന്നുപോയ വായടക്കാൻ ഇന്നും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല നമ്മൾക്ക്. അതുകൊണ്ടാണ് ദുരൂഹവും ദുരുപദിഷ്ടവുമായ കാര്യങ്ങളിലെല്ലാം നമുക്കിന്നും ‘കറുത്ത കൈ’ കാണാൻ കഴിയുന്നത്. മോശമായൊരു പട്ടികയുണ്ടാക്കിയാൽ അതു ‘കരിമ്പട്ടിക’യാവുന്നത്. ‘കാക്ക കുളിച്ചാൽ കൊക്കാകുമോ’ എന്ന പതിരില്ലാച്ചൊല്ല് പുച്ഛച്ചുണ്ടു കോട്ടി പറയാനാവുന്നത്.

കുളിച്ചിട്ടും കുളിച്ചിട്ടും കൊക്കാവാത്ത കാക്കകൾക്ക് കല്യാണമാർക്കറ്റിൽ കട്ടിളപ്പടി താണുനിൽക്കുന്നു എന്നറിയാൻ ക്ലാസിഫൈഡ്സ് കണ്ടാൽ മതി. ‘വെളുത്തനിറം’ എന്ന ക്ലോസ് കൂട്ടിയാലേ പരസ്യത്തിന്റെ ലാക്ഷണികഭംഗി ഒക്കൂ, അഥവാ കാക്കയാണെങ്കിൽ ‘ഇരുനിറം’ (അതെന്തുനിറം?) എന്നെങ്കിലും എഴുതും.

വെളുത്തിരിക്കുന്നൊരു കള്ളൻ കുട്ടിക്കാലത്തൊന്നും സ്വപ്നങ്ങളിൽ പോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ബണ്ടിചോർ അന്നു പണി തുടങ്ങിയിട്ടില്ല. കരിവീട്ടി നിറത്തിലാണ് കള്ളൻ. രാത്രിയുമായി അവൻ ലയിച്ചുചേരാൻ അത് അനിവാര്യമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഞങ്ങളൊന്നും കള്ളന്മാരാവാതിരിക്കാൻ അമ്മമാർ ‘പാറോത്തി’ന്റെ ഇലയും ചകിരിയും ചേർത്തു തേച്ചുരച്ച് കുട്ടികളുടെ കറുത്തനിറം എന്ന ‘അഴുക്ക്’ കഴുകിക്കളയാൻ ദിവസവും ഏറെസമയം പണിപ്പെട്ടു. എന്നിട്ടും പോവാത്ത കറുപ്പുനിറവുമായി കുട്ടികൾ വലുതായതോടെ ‘വിക്കോ ടെർമറിക്ക് ക്രീമിനേപ്പറ്റി എന്താണഭിപ്രായം? അതു തേച്ചാൽ വെളുക്കുമോ?” എന്ന തളത്തിൽ ദിനേശൻ സംശയം നിറഞ്ഞു. പലക്രീമുകളും വാങ്ങിപ്പുരട്ടി. ടിവിപ്പരസ്യത്തിൽ ഒരാഴ്ച്ച കൊണ്ട് വൈപ്പർ വെച്ചു തുടച്ച പോലെ പെണ്മുഖങ്ങൾ വെളുത്തുവരുന്ന കാഴ്ച്ച കണ്ട് അമ്പരന്നു. എന്നിട്ടും തളത്തിൽ ദിനേശന്മാർ അതുപോലെ തുടർന്നു.

പറഞ്ഞുവന്നത്, വർണ്ണത്തിന്റെ ചോദ്യമൊന്നും തീർന്നിട്ടില്ല എന്നാണ്. ‘അജ്ജാതി രക്തത്തിലുണ്ടോ’ എന്ന കുമാരനാശാന്റെ ചോദ്യം ഇന്നും ബാക്കിയാണ്. കഴുത്തിനു മീതെ തല കാണുമോ എന്നു പേടിച്ച് മിണ്ടാതിരിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഭീരുജനതയെ വാർക്കാനുള്ള നല്ല വഴി, കഴുത്തിനു മീതേ വെളുപ്പിക്കേണ്ട ലേപനങ്ങളിൽ അവരുടെ മനസ്സുറപ്പിക്കലാണെന്ന് ക്യാപ്പിറ്റലിസം ഏറെക്കാലമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ട്, പരീക്ഷിച്ചിട്ട്, വിജയിച്ചിട്ട്.

“ജ്ജ് നല്ല മൻസനാവാൻ നോക്ക്” എന്നെങ്കിലും പരസ്പരം പറയേണ്ട കാലം ഇപ്പൊഴും ബാക്കിനിൽക്കുന്നു.

How he met Narayana Guru for the first time in his life:

A junior officer of the Indian Civil Service once recounted the following account of how he met Narayana Guru for the first time in his life:

“My privilege-leave was about to expire and I was travelling back to Salem in a mail train. I was seated in a second-class compartment. At about ten o’clock in the morning the train steamed up to the crowded platform of Calicut. A number of people, dressed in spotless white, were seen on the platform. In the centre of the group was seated on a chair an old gentleman dressed also in white, who was well-nigh sixty years old. He was tall, slender and erect The arrival of the train and the consequent bustle did not seem to produce any effect on the composed features of this person.

When the first bustle had subsided, the person slowly got up from his seat and walked into the very compartment in which I was seated. My curiosity to know who this revered person was, became aroused; and I began to watch him minutely. I soon guessed that he did not belong to the class of rich people, for h wore neither gold nor silver on him. His dress was of the simplest description, consisting merely of two pieces of white cloth. He wore no sort of head dress but, after the manner of the Hindu Sannyasi, had a clean-shaven head, which showed a sparse crown of silver hair. There was a sedate grandeur in his countenance, which was not suggestive on the one hand of the cold calculating nature of a man of wealth nor, on the other, of the sternness of a fighter Relaxed and restful, like the countenance of a child, it still revealed an undercurrent of seriousness which led the critical observer into the unfathomable depths of something inexplicable.

The supreme restfulness and leisureliness of his manners, unaffected by anything that was passing round him, the spotless purity of his personal attire the delicately artistic perfection of every one of his movements, even the manner in which the flowing dress clung round his person — half negligently, yet in a way that the artist would have the rumples adjusted — the silence and the gentleness of his ordinary behaviour made him carry with him, even in the busy atmosphere of a modern railway-station, a still halo of reverence.. When he talked, which was only now and then, his voice which, though not loud, had still a rich mellow in it, exercised a peculiar lulling effect which could be compared to the far-off chiming of temple bells or the noonday murmur of bumble-bees. As I was watching him, I could observe that tears filled to the point of overflowing the eyes of this great man, as one by one the devotees, that had gathered on the platform, measured their lengths in prostration before him. Each one of them touched the foot of the strange leader and placed an offering of fruits and flowers before retiring from his presence. Age had not robbed his features of that soft freshness, rich fulness, and restful relaxation so characteristic of the Indian Yogi. A pair of not at all large eyes, which seemed to be constantly gazing at some object in the far off fringe of the horizon, lips with the corners slightly turned down as if in open-eyed meditation, all these and many more little traits, revealed to me that the stranger was one of the Mahatmas or Holy men of India.

The train soon left the station, and, as we stopped at the next station, I could observe that the Sri Narayana Guru—for the stranger was none other than this revered leader of whom I had heard so much—was engaged in giving away one by one to some poor children who appeared at the carriage, all the fine oranges that he had received at the previous station,- till not one was left of the pile beside him. A householder, I thought, would have reserved some, at least, to be taken home. When I had observed him thus far in silence, I was overcome by desire to talk to him, but having adopted the customs of the Western nations I felt some difficulty in introducing myself. I struck upon a plan. I was then carrying with me some oranges of the finest quality plucked from the orange groves of the Wayanaad. I took out one of these and determined at last to break the silence. ‘Swamiji’, I said at last: ‘Would you mind, my offering you an orange?’ Those were the ‘fitting words’ with which I chose to break the silence; to which the saint replied rather pertinently, as I only realized later, ‘Have you failed to find that out in spite of having watched me all this time?’ Surely I had seen him receive a hundred oranges without any sort of protest, and felt for a moment how ridiculous a figure I cut in the presence of one whose manners belonged to the unalloyed past. This was how I met the Sri Narayana Gum the first time in my’ life.” To this effect, mainly, were the words of the officer. Coming from a perfect stranger to the - Swami this picture of him has its value in as much as it serves to show what the Swami appeared like to the eyes of a casual stranger.

There is another impression of the Swami which the writer of this narrative had occasion to hear— this time from one of the representatives of the poorer classes. Towards the small hours of the night it was—we were travelling together on the deck of a steam launch in the backwaters of Malabar. The first blush of day was just appearing at the corner of the horizon. The boat at this time passed a big church surrounded by palm trees which moved in front of us a we sat up in our beds, like, a silhouette picture against the brightening sky. The rough hands of the fellow-passenger and his dress, which were just beginning to be visible, revealed that he was a poor labourer. After -some preliminary questions about my destination and antecedents, this new friend began to narrate -, the following anecdote, after he had crossed himself most reverently as we passed the church. “Sir, I have seen the Guru,” he said :— “It was the year before last, that one day I heard that he had arrived at the house of a landlord in the village where I live. ‘I hid heard of him long ago and wished very much to meet him and lost no time in going to see him in that house When I saw him I could not resist the thought that he was like our Saviour Jesus Christ. He was surrounded by people who either wanted to be healed of sickness or came to seek his advice regarding some calamity that had befallen them. Some there were who were eager to take the dust of his feet and others were waiting for the water that had cleansed them. Surely this was the way in which, as we read in the Bible, Lord Jesus himself moved among the multitude. I am a poor man without learning or wealth. I had a secret desire to invite this great man to my humble dwelling-place in spite of its being very poor and dirty. I mustered strength to express my wish to him. What was my joy when he consented to come forthwith. Within a short while he had already started. As we were on the way the Swami asked me about all my affairs and my children and all the rest in a voice which was full of tender regard. When we were not far from my house, I excused myself and went ahead by a short cut in order to set things in order before the honoured guest arrived. I dressed my children up in their cleanest and spread a white cloth on an easy chair, had some incense sticks lighted, and with a brass vessel full of pure water awaited his arrival at the outer entrance. Like the morning beam of light carrying the message of peace, the holy man entered, Although at first he resisted my approach to wash his feet with my own hands, I had my own way, on which, while I was bending, he gently placed his hand on my head. That solacing touch at once carried its message of blessing to the innermost recesses of my being.” When this honest man came to that part of the narrative, the day had almost dawned and the sun made the backwaters full of orange crested waves, and in the day-light could be seen the features of my fellow-passenger showing visible signs of emotion. His voice cracked and his honest eyes grew dim. There was a pause for few minutes, after which he continued as follows: When the Guru had finally taken his seat, I called my son and asked him to take the dust of his feet which he did. The Guru asked him which class he was studying in and advised him to be a good and diligent boy. Turning to one of his men who was standing by, he then ordered a rupee to be given to the boy and told him that he was expected to return that rupee, when he became a grown-up man, back into the public funds. Turning to me, he told me in so many words that I was not to consider myself as one who belonged to a different creed or religion: ‘We are all one and the same’. His words are still echoing in my memory.”

NARAYANA GURU AND HIS IDEALS. By Guru Nityachatanya Yati

According to the ancient tradition of India, after comparing the Guru to the Indian pantheon of gods, Vishnu, Brahma, and Maheswara, the riches decided that the Guru par excellence can not be identified with any such symbolically caricatured idea. Hence they held that the true Guru is to be looked upon as the Absolute the incomparable one. This ancient way of transcending all limitations is favored by us. Hence we pay our homage to the historical person Of Narayana Guru, just as we revere Gautma Buddha, Vardhamana Mahaveera, Socrates, Jesus Christ or Prophet Mohmoud and other great heroes of the world. We also pay our obeisance to Narayana Guru in recognition of The noble example he set before us as a person who lived in our own century. In fact, we place upon him the highest encomium for excellence of his teaching which is on par with perennial truth seen highlighted in great books like Vedas, the Upanishads, the writings if Confucius and Lao Tsu, the Pentateuch, which is accepted also in the Old Testament, The Bhagavt Gita, Zend Avasta, The Holy Qur’an and songs of various bards sung all over the world. Narayana Guru a new example before us by exhorting the acceptance of Absolute knowledge. Instead of putting his emphasis on theologically conceived God or any particular religious aspect of the concept, he always gave his first reverence to knowledge. In which ever way knowledge reveals itself, or is reveled to us, he had no hesitation in accepting it as the light that should ever lead man in his path to perfection. 

Mathematical truths, whether of arithmetic, geometry, or algebra, are always honored by people universally, without deifying any particular mathematician. What people value is only the intrinsic worth of the truth revalued. Incidentally we may associate the names of great mathematicians who have made the world familiar with certain mathematical laws, but we have not defied Euclid or Copernicus, Pythagoras or Galileo. We have great respect for those pioneers in mathematical search. In the same way we should see the perennial validity of the teachings of Narayana Guru rather than treating him as the expounder of any dogma and we should not make a fetish or cliché of what he said in certain context of his personal life. 

Einstein made great contributions in theoretical physics. We have great respect for his genius, but that does not mean it is possible for everyone to have a full understanding of what he expounded as his general and special Theory of Relativity. It is common knowledge that one who has no basic education in mathematics and physics cannot successfully put his teeth into findings of Einstein. In the same manner one who cannot popularize some of the basic writings of Narayana Guru which are given in his subtly treatises such as Arivu, The Epistemology of Gnosis, and Darshanamala, The garland of Philosophic Visions. Even so the mystical works of Narayana Guru will remain some what closed books to many who have no mystical inclination, devotional discipline, or poetic vision. However we see a tendency now among the self-styled followers of Narayana Guru that every world he uttered be though even though those who volunteer to teach cannot themselves make head or tail of what the Guru meant by his cryptic writings. I cannot think of such sentiments as anything better than clannish and tribalastic enthusiasm which is not of much value if not to be discarded as only a snobbish or puerile tendency of cultist. Let us examine certain relevant questions which are again and again asked by people who take an interest in the life and teachings of Narayana Guru. 

WAS NARAYANA GURU A SOCIAL REFORMER?

If we study social anthropology, and the history of the evolution of political and economic theories of the world, we can say that in all of us there is a tendency to converse a value which gives us comfort in our social set-up and also an instinctive tendency to challenge certain social patterns of conventional behavior which offer inconvenience, discomfort, and cruelty to us. Thus potentially every person is at once a conservative as well as a reformer calling for radical change. As Narayana Guru was a man of high sensibility , who had also a penetrating vision into the finest texture of the values of human excellence, he was naturally interested in changing all forms of crude interpersonal relationships handed over to us from our tribalistic days. It is true that Narayana Guru was in the forefront of a good number of pioneers in India who have advocated change. That shows not mean that without Narayana Guru India would not have changed. One can look at all the other countries that have undergone great changes such as China, Japan, the Pacific Islands, the Middle East, the African Countries and Latin America. In all these countries also the changes came through the worlds, actions and innovations of leaders who were of the same caliber of Narayana Guru. In one part of India, the southern most, Kerala and partly Karnataka and Tamil Nadu, Narayana Guru’s initiative made an impact on the younger generation of his time which raised the billowy waves of social transformation which are still continuously growing wider and wider in bringing more and more people to a conscientization that is helpful in bringing radical changes in people’s social outlook. Of course, Narayana Guru did play his part excellently, yet he is not to be confused with conventional social reformer. In fact the, the political significance in historical terms of changes brought about by Dayananda Saraswati, Ram Mohan Roy, Kesab Chandra Sen, the Gaekwad of Baroda, Gopal Krishna Gokhale, E.V.Ramaswamy Naikar and Mahatma Gandhi are remembered and accepted by the Indian people much more than what Narayana Guru could pose before the people of India. The change the Guru was bringing about was not of any spectacular kind. However the principle of change that the Guru initiated in the thought stream of humanity is more far-reaching even though it did not come with a bang of fury and tumult of insurrection. One distinctive mark of Narayana Guru’s way of transforming society lay in his impartial and neutral way of considering each man’s social, religious or moral stand from where he stood. He always respected the adherence of each man to his faith even though that faith was of little value to Narayana Guru. 

Let us take for example Karl Marx and Mahatma Gandhi – two great leaders of the world who advocated change with entirely different vistas and methodology. Karl Marx’s main submission was there are always two polemically polarized classes such as the bourgeoisie and the proletariat, exploiters and the exploited, the suppressers and the suppressed, and he put weight on the side of the suppressed, exploited and the proletariat working class. Of course, that shows a genuinely humanistic interest which is basically rooted in compassion. His cause was to fight and establish the rights of the aggrieved. He is to be admired for his high sense of justice. Mahtma Gandhi saw the problem as a clash of interests between religious groups such as the Hindus, the Muslims and the Christians. Even among the Hindus he saw the clash precipitated in the form of social rivalry among classes called the varnas and occupational communities called jatis, and the growing rivalry between the untouchables and those who considered them selves to be privileged classes. Even when he advocated the same right for the Muslim and the Christian religions to exist, and the untouchables to be treated on par with any other person of the Hindu community, most people did not take him seriously because of his own partisan stand with the Hindus and with the caste Hindus within the Hindu religion. He was sincere to the core, but he unintentionally precipitated and perpetuated the inferior – superior class consciousness among the Hindus by calling one section Harijan. Thus these great reformers did not see that the seeds of change which they planted had already within them the germs of antithesis, which instead of fading out in synthesis would only proliferate to bring a cyclic recurrence of divisions. It is in this respect that Narayana Guru is to be understood as one who always offered holistic solution in which he never labeled one group of people against another. Thus he was social reformer with a difference — a difference that is yet to be understood and appreciated. I do not say Narayana Guru made no miscalculation when he gave his blessings to people of a particular community to rally around him in his own name. He did not see the danger of communalism entering through the back door which has now proved that the very ideals for which Guru lived are being drowned with ritualistic worship and euphonic of the so-called leaders whose vested interests have made his name highly commercialized. 

WAS NARAYANA GURU A HINDU REVIVALIST?

From his very childhood, the Guru gave his attention to whatever was expedient and never strayed out of his way to interfere with the order set by nature or by tradition unless he saw gross injustice shown to any particular section of the community. Even when he saw the need for a change he was always careful to consider the social values implied in the belief of those who supported such traditions. Before effecting any change he was careful to win the hart s of people and he made them fully committed to the change by clearly showing them where they had erred and how they could correct the society. He was not motivated by personal ambitions such as to become an academic scholar, a political leader, a popular pedagogist, or a partisan dictator. He was a respecter of the order in which physical nature and social nature presented forces that came from within and without. Meeting the contingencies of these forces from a purely humanistic attitude was his way of monitoring action-reaction situations. 

The regional languages to which he was exposed were Sanskrit, Malayalam, and Tamil. He lived at a stage when Malayalam language was still forming out of the two major language matrixes of the Dravidian-Tamil and Aryan-Sanskrit languages. He had no partisan spirit he studied on the one hand the basics of Sanskrit and made himself quite at ease with Amarakosham and Pananiyam. Thus, he had mastery of Sanskrit vocabulary and the rules of Sanskrit grammar. He turned to darshanas and made himself through with a special recourse to Nyaya ethics and Tarka logic. The best example before him was Shankaracharya, who is said to have hailed from Kerala too. However, he did not take lopsided partisan spirit with Advaitha and gave due consideration to the arguments of Sri Ramanuja and Madhava. 

There were three major groups functioning in South India. Guru did not hesitate to expose himself to the literature of those three groups. Even when he had full recourse into the philosophical doctrines of these religious groups he held himself fast to his conviction in the advert philosophy. Fully appreciating people’s emotional adherence to the Vishnava deities the Shiva deities and to the several manifestations of the Devi, he wrote hymns on popular deities such as Shiva, Subrhamania, Vinayaka, Vasudeva, Bhadrakali, and Devi with view of revaluing the symbolic significance of the ideograms preserved in these concepts as man’s archetypal adherence to the concepts of the Fatherhood and the Motherhood of God. What prompted him to revalue South Indian Spirituality whether Shivite or Vaishnavite was his constant visits to most of the well known temples of Tamil Nadu and Karnataka. The major temples in the south were his hounding places specially in the Tirunalveli, Arcot, Madurai, Tanjavur, and Tiruchirapalli areas. Guru frequented the Karnataka area ranging from Mangalore to Goa. Thus he was exposed to Shivite Tamil literature of Shivapuranam, Tevaram and Tirukkural, and the sixty three stalwarts of Shaivisam. He did not show any hesitation in having a recourse to the works of the Alwars. The ionographic mysticism, both Devi and Ardhanariswara fired his imagination. Thus the problem of interlacing spiritual cultures become very natural to him and he brought into Malayalam the rich legacy of the Upanishads as well as the writings of the great Tamil mystics Appear, Sundaramurthi, Manikkavasakar and Tirujnanasambandar. Three other authors who inspired the Guru were Pattanathupillair, Tiruvalluvar and Taimanavar. When we study the collected works of Narayana Guru we can see two models before us. For all the Sanskrit allegiance he kept Shankaracharya as his model and in his Shaivite themes his model was Tirujnasambandar. As he was also a constant visitor of Southern Karnataka, he was familiar with the works of Basuvesvariah and his admiration for the dasa culture developed by Purandaradasa and other Vaisnava saints like Tulasidasa and Kabirdasa are understandable. In spite of his exposure to Shaivisam, including Virasaivisam, he did not make himself polemic to Vaisnavism. He considered all these sampradayas as naturally belonging to his cultural heritage and he embraced those cultures more as a connoisseur of poetics rather than a religious fanatic. In all these aspects of growing civilization there was an urgent need to prune superstitious overgrowths and to revalue the perennial wisdom sponsored by each branch of Indian spiritual wisdom. Thus we see that Narayana Guru was placed in a situation where people belonging to the Shivite, Vaishnavite, and Devi worship came to him for clarity and inspiration and it become the Guru’s natural office to function as a revaluator of any Indian school that was presented to him by the votaries of these schools of thought. As he was continuously meditating on the meaning of things before him and pouring out his thoughts in mystical songs and verse, and also was churning the cream of metaphysical insights, the Guru certainly gave a great impetus for the growth of Indian wisdom outlooks which can be identified with the heritage of Hindus. So if the Hindu loyalists see in Narayana Guru a great patron and benefactor of the Hindus one cannot deny the fact because of the substantial guidance he has given to his contemporaries. At the same time, he was not the least interested in claiming the interest of Hindu hegemony against the two main religious groups of his era – Islam and Christianity. 

Narayana Guru’s headquarters was in Varkala and two villages close by, Edava and Narayana, are both places interested in the conversion of Islamic culture. It was only natural that he was on intimate terms with the maulavis of these regions. There were many occasions when Muslims and Arabic pundits were astonished at Narayana Guru’s insight into the subtle bearings of certain passages of the Qur’an and many Muslim pundits were irresistibly drawn to him to hear his expositions of the Quranic adoration of the Absolute – Allah. 

Once some Christian missionaries came to Narayana Guru with the intention of converting him to Christianity. He received them with cordial friendship and welcomed the idea of their arranging with an evangelist to come and read the bible to him every day. The man deputed was Mr K.M. John of Ayroor, who became drown to the ideals of the Guru and offered him self to be in the services of the Guru by taking a teaching position in the English school founded by the Guru. Thus Narayana Guru loved all and hated none. In spite of his whole-hearted acceptance of the ideals of Islam and Christianity he never thought the rich heritage of the Hindus was wanting in anything to live a full and rich life freedom in the realization of the Upanishadic wisdom. He always gurdled the preservation of wisdom with great zeal without becoming a zealot and with absolute adherence without becoming a religious fanatic. It was this openness and egalitarian catholicity that made the Guru fascinating and even physically charming in the eyes of Rabindranath Tagore. 

Even when the Guru provoked Mahathma Gandhi it yielded good results in Gandhi becoming convinced that free India was possible only by safeguarding the rights and privileges of the vast masses of India’s working class who were considered the ‘fifth’ class (panchama) of people of India. One question which Narayana Guru put poignantly to Gandhi was the right of India to ask for freedom from British when the Hindus were not giving at least a semblance of freedom to the so-called untouchables. In the Round-Table Conference convened in London by Ramsay Macdonald, Mahatma Gandhi realized how crucial was the question raised by the Guru. Without wasting any time on his return to India, Gandhi changed the names of Navajivan and young India into Harijan and fully opted for the recognition of untouchables as equal citizens of India. 

Thus Narayana Guru stood firm in his natural placement regionally, culturally, and spiritually and yet he extended his arms to all to bestow his friendship in its fullest cordiality to all concerned. He made a symbolic gesture his common affiliation to the Aryan culture and Dravidian culture by translating into Malayalam the Isavasya Upanishad and Tirukkural of Tiruvalluvar.

Daiva Dasakam, ദൈവദശകം - Ten Verses Of God ~ Shree Narayana Guru

O God, as ever from there keep watch on us here,
Never letting to Your hand!
You are the Greatest Captain of the mighty steamship
On the ocean of change and becoming is Your foot

Counting all here, one by one,
When all things touched are done with,
Then the seeing eye(alone) remains.
So let the inner self in You attain its rest

Food, clothes, and all else we need
You give us unceasingly.
Ever saving us, seeing us well provided.
Such a one, You, are for us our only Chief.

As ocean, wave, wind and depth
Let us within see the scheme
Of us, nescience,
You glory and You.

You are the creation, the Creator,
And the magical variety of created things,
Are You not, O God,
Even the substance of creation too.

You are Maya,
The Agent thereof and its Enjoyer too;
You are that Good one also who removes Maya too
To grant Unitive state!

You are the Existent, the Subsistent and the Supreme
You are the Present and the Past,
And the Future is none else but you.
Even the spoken work, when we consider it, is but You alone.

Your state of glory that fills
Both inside and outside
We for ever praise!
Victory be, O God, to you!

Victory to you! Great and Radiant One!
Ever intent upon saving the needy!
Victory to You, perceptual abode of happiness,
Ocean of Mercy, Victory to You!

In the ocean of your gloryOf great profundity,
Let us all, together, become immersed
To dwell therein everlastingly Happiness!

കേരളത്തിലെ ഈഴവരുടെ സ്വത്തുക്കൾ നമ്പൂതിരിമാരുടെ കൈയിൽ അകപ്പെട്ടത് എങ്ങനെ - How EZHAVA wealth transferred to namboothiris hands in Kerala?

കേരളത്തിൽ ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റം വ്യാപകമായത് 7-8 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ആണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു . ഷിമോഗ- ശിവമോഗ കാനറ ഭാഗത്ത്‌ ഉണ്ടായിരുന്ന ബ്രാഹ്മണർ ആന്നു കേരളത്തിൽ കുടിയേറിയതെന്നു പൊതുവെ വിശ്വസിക്കുന്നു നർമദ കൃഷ്ണ കാവേരി നദീ തടങ്ങളിൽ നിന്നും ആണെന്നും പറയപ്പെടുന്നുണ്ട് .കേരളത്തിൽ ബ്രാഹ്മണർ ആദ്യമായി കുടിയേറിയത് ചിറക്കൽ ഉള്ള ചെല്ലൂർ ആണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു .

കേരളത്തിൽ വടക്കൻ തീര പ്രദേശങ്ങളിൽ എത്തിച്ചേര്ന്നു പരശുരാമ കഥയുടെ ബലത്തിൽ ഇവിടെ സാമൂഹിയ ജീവിതത്തിൽ വൻതോതിൽ സ്വാദീനം ചെലുത്തിയ ബ്രാഹ്മണർ ആണു ഇവിടുത്തെ ഹിന്ദുമതം വ്യാപിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രദാന പ്രചോദനം .

ബ്രാഹ്മണർ തങ്ങളുടെതായ പരശുരാമ കഥയും ബ്രഹ്മഹത്യ പാപവും ബ്രാഹ്മണ ശ്രേഷ്ടതയും ഒക്കെ പറഞ്ഞു കേരളത്തിലെ ഭരണാധികാരികളെ കൈയിൽ എടുത്തു . ഭരണാധികാരികളുടെ കൊള്ളരുതായ്മകൾ ന്യായീകരിക്കാൻ ബ്രാഹ്മണർ മുൻകൈയെടുത്തു . അവർ നടത്തിയ അദികാര വടം വലിയും യുദ്ധങ്ങളും കൊള്ളരുതായ്മകളും ബ്രാഹ്മണരാൽ ന്യയീകരികപ്പെട്ടു . സ്വാഭാവീകമായും നാടുവാഴികൾ നന്ദി സൂചകമായി ബ്രാഹ്മണർക്ക് വേണ്ട പൂർണ പിന്തുണ തിരിച്ചും നല്കി . കുടിലതകൾ നിറഞ്ഞ ഷത്രിയ ബോധം നാടുവഴികളിൽ നിറച്ചു. ബ്രാഹ്മണർക്ക് പശുവിനെയും ഭൂമിയും ദാനം ചെയ്യുന്നത് പുണ്യമാണെന്ന് വിശ്വസിപ്പിച്ചു .

പൊതുവെ ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ ചെറിയ അമ്പലങ്ങളോട് ചേർന്ന് ജീവിച്ചിരുന്ന ബ്രാഹ്മണർ സ്വന്തം നിയമ സംഹിതകൾ ബ്രാഹ്മണര്ക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ഉണ്ടാക്കി എടുക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു . ക്ഷേത്രവും സ്വത്തുക്കളും രാജ്യത്തിനുള്ളിലെ മറ്റൊരു രാജ്യം എന്നപോലെ സ്വതത്രം ആയി മാറി. അമ്പലങ്ങളിൽ നടന്നിരുന്ന തോന്നിയ വാസങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടതിരിക്കാനായി ഐതിഹ്യങ്ങൾ കുറെ ഉണ്ടാക്കി എടുക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു

ബ്രാഹ്മണരുടെ തന്ത്രങ്ങൾ ബുദ്ധ ജൈന ആദിമ ദ്രാവിഡ മതങ്ങൾ ക്ഷയിക്കുവാൻ ഇട വരുത്തി . ഇതിനു എതിര്പ്പ് പ്രകടിപ്പിച്ചവരെ ഹീന ജാതിക്കാരായി തരം താഴ്ത്തി . നമ്പൂതിരിമാരുടെ കൂടെ നിന്നവരെ ശൂദ്ര ജാതിക്കാരയും വേർതിരിച്ചു . നമ്പൂതിരിമാർ രാജാക്കന്മാരുടെ സഹായത്തോടു കൂടി ഇവിടുത്തെ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതി ചാതുർവർണ്യം അനുസൃതമാക്കി .

കേരളത്തിൽ 8-9 നൂറ്റാണ്ടിൽ ഹിന്ദുമതം സാർവത്രികം ആയപ്പോൾ ബുദ്ധ വിഹാരങ്ങളും ബുദ്ധ മടങ്ങളും ഹൈന്ദവ വല്ക്കരിക്കപ്പെട്ടു . ബുദ്ധ കേന്ദ്രങ്ങളിൽ പൂജ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന നംബൂക ധീരന്മാർ തന്നെ സ്വാഭാവികമായും ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ പൂജാദി കർമങ്ങൾ ചെയ്യുവാനായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ടു . ഇവർ ആന്നു പിന്നീടു നമ്പൂതിരിമാർ ആയി മാറുന്നത് .

ബ്രാഹ്മണർ ഇവിടെ എത്തിയപ്പോ സാമൂഹികമായി ഉയർന്നു നിന്നിരുന്ന നംബൂക ധീരന്മാരോട് ചേരുകയും നമ്പൂതിരിമാർ ആയി മാറുകയും ചെയ്തു . ഇത് സാമൂഹികമായി കൂടുതൽ സ്വീകാര്യത കിട്ടാൻ വേണ്ടി ആവണം ചെയ്തിരിക്കുക . അത് കുടാതെ ബുദ്ധമതം നശിച്ചപ്പോൾ ആരധനക്കായി മറ്റുള്ളവർക്ക് തങ്ങളെ ആശ്രയിക്കാനും അതിന്റെ മറവിൽ കുടുതൽ സ്വീകാര്യത നേടുവാനും വേണ്ടി ചെയ്ത ഒരു കുടിലത ആയി ആ കുടിചെരലിനെ കാണേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്‌ . സ്വാഭാവികമായും നംബൂക ധീരന്മാർ കൂടെ നിന്നാൽ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടെണ്ടി വരുകയില്ലന്നു ബ്രാഹ്മണർ മനസിലാക്കിയിരിക്കണം ബ്രാഹ്മണർ നംബൂക പദവി പിടിച്ചു പറ്റിയത് .

കേരളത്തിലെ ബ്രാഹ്മണന്മാരുടേതു പോലുള്ള-നമ്പൂതിരിമാരുടെ ആചാരരീതിയുള്ള മറ്റു ബ്രാഹ്മണർ ലോകത്തെവിടെയും ഇല്ല. മാത്രവുമല്ല നമ്പൂതിരിമാർ പുറത്തു നിന്ന് വന്ന ബ്രാഹ്മണർ മാത്രം ആയിരുന്നെങ്കിൽ അവർക്ക് ഏതു ദേശത്തു നിന്ന് വന്നുവോ ആ ഭാഷ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതാണ്. ശ്രിലങ്ക പാലി പറയുന്ന ബ്രാഹ്മണർക്കും കൊങ്കിണി ബ്രാഹ്മണർക്കും മണിപൂരി ബ്രാഹ്മണർക്ക് പോലും സ്വന്താമായി അവർ എവിടുന്നു വന്നോ അവിടുത്തെ ഭാഷയുടെ ഐഡന്റിറ്റി കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നവർ ആണ്. കേരളത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന തമിൽ ബ്രാഹ്മണർ വേറൊരു ഉദാഹരണം അന്ന്.

ബ്രാഹ്മണർക്കെല്ലാം ബാധകമായ ധർമ്മശാസ്ത്ര വിധികളിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായും, പലപ്പോഴും അതിനു കടകവിരുദ്ധമായും വിശേഷമായ ആചാരക്രമങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും നമ്പൂതിരിമാർ സ്വീകരിച്ചു. 64 വിശേഷാചാരങ്ങളെ ചരിത്രകാരന്മാർ അനാചാരങ്ങൾ എന്നു വിളിക്കുന്നത് മറ്റുള്ള ബ്രാഹ്മണർക്കിടയിൽ നിലവിലില്ലാത്തതിനാലാണ്.

കേരളത്തിലെ നമ്പൂതിരിമാരുടെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് സ്കന്ദപുരാണത്തിൽ പരാമർശിക്കുന്നത്, പരശുരാമന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് മറ്റ് ദേശങ്ങളിലെ ബ്രാഹ്മണർ കേരളത്തിലേക്ക് കുടിയേറുവാൻ വിസമ്മതിച്ചതിനേത്തുടർന്ന് അദ്ദേഹം തത്പരരായ തദ്‌‌ദേശീയ മുക്കുവരെ ചൂണ്ട നൂലിൽ നിന്ന് പൂണൂൽ നിർമ്മിച്ച് ബ്രാഹ്മണരാക്കി അവരോധിച്ചു എന്നാണ്

നാട്ടു രാജാക്കന്മാരെ അസാന്മാര്‍ഗ്ഗിക ജീവിതചര്യകളുടെ മോഹ വലയത്തില്‍ വീഴ്ത്തിയും , സ്ത്രീയെ വെറും ഉപഭോഗ വസ്തുവാക്കിയും , വേശ്യ വൃത്തി ഭക്തിയുടെ കുലിന മാര്‍ഗ്ഗമാണെന്ന് കഥകളുണ്ടാക്കിയും, ബ്രാഹ്മണ്യം കേരള ജനതയെ സംസ്കൃത ഭാഷയുപയോഗിച്ച് വെടക്കാക്കി തനിക്കാക്കിയ ചരിത്രമാണിത്.

ഈ നമ്പൂതിരിമാർ എന്ന് പറയുന്നത് ഇവിടുത്തെ ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റത്തിനു മുമ്പും ഇവിടെ ഉണ്ടാരുന്ന ഒരു വിഭാഗം ആന്നു . സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥയിൽ ഒരു ഗ്രാമ മൂപ്പൻ എന്നൊക്കെ പറയുന്ന സ്ഥാനം നമ്പുക+വിശ്വാസം എന്നതും ഊർ = ഗ്രാമം, അതിരി = അതിർത്തി, യജമാനൻ, അവസാനവാക്ക് എന്നർത്ഥത്തിൽ നമ്പൂർ അതിരി എന്ന പദങ്ങൾ ചേർന്നാണ് നമ്പൂതിരി എന്ന വാക്ക് ഉണ്ടായതു എന്ന് കരുതുന്നു . ബുദ്ധ ജൈന മതങ്ങളുടെ കാലത്ത് ഇവർ നംബൂക ധീരന്മാർ എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത് . ഇവരായിരുന്നു ഗ്രാമവും ആയി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അവസാന തീര്പ്പു കൽപിചിരുന്നവർ. അവർ കള്ളം പറയില്ല എന്നായിരുന്നു പൊതുവേ ഉള്ള വിശ്വാസം.

ക്രി.വ. ഒന്നിനും 8-ആം നൂറ്റാണ്ടിനുമിടയ്ക്ക് ഉത്ഭവിച്ചതെന്നു കരുതുന്ന സംഖ കൃതികളിലൊന്നും തന്നെ നമ്പൂതിരി എന്ന ജാതിയെപ്പറ്റി പരാമർശിച്ചിട്ടില്ല. എം ജി എസ് നാരായണന്‍ പോലുള്ള ചരിത്രകാരന്മാർ തോമസ്ലിഹയുടെ നമ്പൂതിരിമാരെ മതം മാറ്റിയ കഥ തട്ടിപ്പെന്ന് തുറന്നു കാണിച്ചത്‌ ഓർക്കുക . ഇവിടെ ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരു ജന വിഭാഗത്തെ ആന്നു തോമസ്ലെഹ ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ മതം മാറ്റിയതെന്ന് പറയപ്പെടുന്നത്‌ - ഭാഗ്യത്തിന് വത്തിക്കാൻ തോമസ്ലെഹ കഥ അന്ഗീകരിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല തോമസ്ലെഹ കേരളത്തിൽ എത്തി എന്നത് പോലും ഇന്നു വരെ വത്തിക്കാൻ അന്ഗീകരിച്ചിട്ടില്ല .

ഉത്തര ഇന്ത്യയിൽ പൊതുവെ നദീതടങ്ങലിൽ താമസിച്ചിരുന്ന ബ്രാഹ്മണർക്ക് പൊതുവെ അക്കാലത്തെ ശാസ്ത്രീയമായ കൃഷി രീതികൾ വശം ഉണ്ടാരുന്നു . ദക്ഷിണ ഇന്ത്യയിൽ എത്തിയപ്പോ രാജാക്കന്മാരുടെയും മറ്റും ആശ്രിത ജന വിഭാഗം ആയ അവർ ഈ കൃഷി രീതികൾ മറ്റും ഉപദേശിച്ചു ഒരു ദൈവീക പരിവേഷം നേടി എടുക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു . അങ്ങനെ രാജാക്കന്മാര്ക്കും ഭൂവുടമകൾക്കും ബ്രാഹ്മണർ കാണപ്പെട്ട ദൈവം ആയി മാറി . തങ്ങളുടെ അദീനതയിൽ ഉള്ള പ്രദേശങ്ങളിൽ ബ്രാഹ്മണരെ താമസിപ്പിക്കുന്നതിലും ബ്രഹ്മർക്ക് ആനുകൂല്യങ്ങൾ ചെയ്തു കൊടുക്കുന്നതിലും എല്ലാവരും മത്സരിച്ചു . കേരളത്തിലെ ബ്രാഹ്മണർ തങ്ങൾക്കു ഭൂമിയും ഗോക്കളെയും ദാനം ചെയ്യുന്നത് പുണ്യമാണെന്ന് ഇവിടുത്തെ രാജാക്കന്മാരെയും ഭൂപ്രഭുക്കന്മാരെയും വിശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു .എല്ലാവരും അവരവരുടെ ഇഷ്ടദേവതകളെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു പൂജിക്കുന്നതിനായും രോഗശാന്തിക്കും മറ്റും ഇവരുടെ സഹായം തേടുകയും ചെയ്തു.

ഹിന്ദു മതത്തിന്റെ അനീതികളെ ബ്രാഹ്മണരുടെ ഉപജാപങ്ങളെയും നേരെ നിന്ന് എതിർത്തതിന്റെ ഭലമായി ഈഴവരെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു പീഡിപ്പിച്ചത് നമുക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിയുന്നതാണ് . കെട്ടി മേയാൻ സമ്മതികാതെ ഈഴവ ഭവനങ്ങൾ ജീർണിപ്പിക്കുകയും പരസ്പരം അങ്കം വെട്ടൽ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു . ഒടിയൻ എന്ന വാടക കൊലയാളികൾ വഴി പ്രമാണികൾ ആയിരുന്ന ഈഴവരെ ഒളിപ്പോരിലൂടെയും നശിപ്പിച്ചു

1000 എഡി മുതൽ എഡി 1102 വരെ നടന്ന ചാലിയ ചേര യുദ്ധം ആന്നു ഈഴവരുടെ സ്വത്തുക്കൾ നമ്പൂതിരിമാരുടെ കൈയിൽ എത്തുന്നതിനുള്ള പ്രദാന കാരണങ്ങളിൽ ഒന്ന് എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു . 102 വർഷം നില നിന്ന യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുത്തതിനായി ആയി പോരാളികൾ ആയിരുന്ന ഈഴവ പ്രഭുക്കന്മാരും അവരുടെ കളരി സേനകളും പോയപ്പോൾ ഈഴവ സ്വത്തുക്കൾ സമൂഹത്തിലെ പ്രദാനികൽ ആയിരുന്ന നമ്പൂതിരിമാരെ ഉടമ്പടി ചെയ്തു എല്പിച്ചാണ് പോയത് . എന്നാൽ കൃഷിക്കാരെ നമ്പൂതിരിമാർ ഉപദ്രവിക്കതിരിക്കുന്നതിനും ആദായം അപഹരിക്കതിരിക്കാനും ഉള്ള നടപടികൾ എടുക്കുകയും ഉടമ്പടി ചെയ്യുകയും ചെയ്തു .

നമ്പൂതിരിമാർ ക്ഷേത്ര കാര്യ ദർശിമാരും സമൂഹത്തിൽ ചാതുർവർണ്യ പ്രകാരം സ്വയമേ ഉയർന്ന നിലയിൽ ആണെന്ന് വിശ്വസിപ്പിചിരുന്നതിനാലും പഴയ ബുദ്ധമത കാലത്തെ നംബൂക ധീരന്മാരുടെ പ്രവർത്തനം സമൂഹത്തിൽ സൃഷ്ടിച്ച വിശ്വാസം കൊണ്ടും ആയിരുന്നിരിക്കണം അതിനു ഈഴവ പ്രമാണിമാരെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് . സത്യത്തിൽ സ്വത്തു നമ്പൂതിരിമാരെ നേരിട്ട് എല്പ്പിക്കുക അല്ലാരുന്നു . ക്ഷേത്ര കാര്യങ്ങൾ നോക്കുന്ന നമ്പൂതിരി ഊരാളൻമാരും ഭൂവുടമകളും പിന്നെ കുലശേഖര പെരുമാൾ ചേർന്ന് മൂഴിക്കുളം എന്ന സ്ഥലത്ത് വച്ച് കരാർ ഉണ്ടാക്കി -ഇതാണ് മൂഴിക്കുളം കൈയം എന്നറിയപ്പെടുന്നത് .

4 - 5 തലമുറ കാലത്തോളം നില നിന്ന യുദ്ധത്തിനു ശേഷം സ്വത്തുക്കൾക്ക് ശരിയായ അവകാശികൾ ഇല്ലാതാവുകയും 1 0 2 വർഷത്തോളം കൈയിൽ വച്ചു അനുഭവിച്ചിരുന്ന സ്വത്തുക്കൾ നമ്പൂതിരിമാരുടെത് ആയി മാറുകയും ചെയ്തു .

ചോളന്മാർ യുദ്ധത്തിൽ ചേര തലസ്ഥാനം ആയ മഹോദയപുരം പിടിച്ചെടുത്തു തീ വച്ചു . ചേര രാജാവായിരുന്ന രാമ വർമ കുലശകര കൊല്ലം ഭാഗത്തേക്ക്‌ ഒളിച്ചോടി , ചേര ഒളിപ്പോരിൽ തളർന്ന ചോളന്മാർ ഭരണത്തിന് നിക്കാതെ കോട്ടാർ ഭാഗത്തേക്ക്‌ തിരിച്ചു പോയി . ഗ്രാമങ്ങൾ സ്വടന്ത്രം ആയി , ദേശ മുഖ്യന്മാര്ക്ക് ഭരണം നില നിർത്താൻ വമ്പിച്ച സ്വത്തു കൈയിൽ ഉണ്ടാരുന്നനമ്പൂതിരിമാരുടെ സഹായം ആവിശ്യമായി വന്നു . വൻതോതിൽ ഈഴവ സ്വത്തു വകകൾ എന്നന്നേക്കും ആയി നമ്പൂതിരിമാരുടെ കൈയിൽ അകപ്പെടാൻ ഇതൊരു കാരണം ആയി

ബ്രാഹ്മണരെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന നമ്പൂതിരിമാർ, ഓരോ ജാതിയുടെയും ധർമത്തെ സംബന്ധിച്ച് മനുസ്മൃതിയിലെ നിയമങ്ങൾ കർശനമായി പാലിക്കുവാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. നമ്പൂതിരിമാരുടെ സാമൂഹിക ഘടന കൂടുതൽ സുഘടിതമാകുന്നതിനും ജാതിശ്രേണിയിൽ അവരുടെ മേധാവിത്വം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനും വേണ്ടി ആചാരങ്ങൾ ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ടു. ശങ്കരാചാര്യരാണ് ഇത് നടപ്പിലാക്കിയതെന്ന് അഭിപ്രായമുണ്ട്. നമ്പൂതിരിമാർ തങ്ങളുടെ നിത്യജീവിത വൃത്തികളിലും മറ്റു ജാതികളുമായുള്ള ബന്ധങ്ങളിലും പാലിക്കേണ്ട പെരുമാറ്റസംഹിതകളാണ് ഈ ആചാരങ്ങൾ. ഇവ 64 ആചാരങ്ങൾ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. അതിന്റെ ഭാഗമായാണ് തീണ്ടൽ തുടങ്ങിയ അരുതായ്മകൾ ചിട്ടപ്പെടുത്തിയത്. ബ്രാഹ്മണനും നായരും തമ്മിൽ അയിത്തമുണ്ടായിരുന്നു. നായർ നമ്പൂതിരിയിൽ നിന്ന് 16 അടി മാറിനില്ക്കണം.

ജാതികൾ തമ്മിൽ ഐക്യം ഉണ്ടാവുകയും അത്‌ തങ്ങളുടെ ഭാവിക്ക്‌ അപകടം സൃഷ്ടിക്കുവാൻ ഇടയാവുകയും ചെയ്യാതിരിക്കാൻ ജാതികൾ താഴ്‌ന്ന ജാതിക്കാരോട്‌ തൊടൽ തീണ്ടൽ എന്നീ അതിർ വരമ്പുകൾ സൃഷ്ടിച്ചു. എല്ലാ ജാതിക്കാർക്കും ഇത്‌ താഴ്‌ന്ന ജാതിക്കാരോട്‌ പ്രയോഗിച്ച്‌ ചാരിതാർത്ഥ്യം അടയാൻ പറ്റുന്ന ഒരു അഭിമാനപ്രശ്നമാക്കി മാറ്റി. ഇത്‌ സംഘടിത ശക്തി ചെറുക്കാനുള്ള ജന്മി മേധാവിത്യത്തിന്റെ വജ്രായുധമായിരുന്നു

സ്വാർത്ഥത മറ്റു വിഭാഗത്തിൽ പെട്ടവരുടെ ഉയർച്ചയിൽ ഉള്ള അസൂയ മറ്റുള്ളവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നതിൽ കിട്ടുന്ന saddist സംതൃപ്തി എന്നിവ ആയിരുന്നു മേല്ജാതിക്കാർ എന്ന് സ്വയം പറയുന്നവരുടെ പ്രവർത്തനത്തിൽ ചരിത്രത്തിൽ ഉടനീളം കാണാൻ കഴിയുക . ദൈവത്തിന്റെയും കാടൻ ആരാധനയുടെയും ആചാരങ്ങളുടെയും പേര് പറഞ്ഞു ഇന്ന് പോലും ആൾക്കാരെ പറ്റിക്കാൻ എളുപ്പമാണ് അപ്പോൾ പിന്നെ പണ്ടത്തെ കാര്യം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ ?

വഴിയാത്രക്കാര്‍ക്ക് മോരിന്‍ വെള്ളം (സംഭാരം) അയിത്തമാകാതെ

വിതരണം ചെയ്യാനുള്ള വഴിയമ്പലം.

ബ്രാഹ്മണര്‍ എന്നത് താൻ എന്തോ വലിയവൻ ആണെന്ന് സ്വയമേ വിചാരിക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരെക്കാള്‍ ഉയർന്നവൻ ആണെന്ന് കരുതുന്ന ജന വിഭാഗത്തെ എന്നു മാത്രം ഉദ്ദേശിച്ചു ആണ്, നമ്പൂതിരിമാർ എന്നത് കേരളത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ജനവിഭാഗത്തിൽ നിന്നും ഉയർന്നു വന്നു ബ്രാഹ്മണരുമായി ചേർന്ന് ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങളെ ചൂഷണം ചെയ്ത വിഭാഗത്തെയും ആണ് അർത്ഥമാക്കിയത് . 8 -12 നൂറ്റാണ്ട് കാലത്തെ അർത്ഥമേ ഈ വാക്കുകൾക്ക് ഉള്ളു . അല്ലാതെ ഇതൊരു ജാതിയെ പ്രത്യേകം ഉദേശിച്ചുള്ള വാക്കുകൾ അല്ല . ഇന്നത്തെ ജാതികൾ തന്നെ ആണോ ഇതെന്നുള്ളത് എന്റെ ലേഖനത്തിൻറെ വിഷയം അല്ല അന്നത്തെ ഒരു ജന വിഭാഗം ആയിട്ടെ ഞാൻ അർഥമാക്കിയിട്ടുള്ളൂ ദയവായി ഇതൊരു ജാതി വിവേചനം കാണിക്കുന്ന വാക്കുകൾ ആയി മനസിലാക്കരുത്. ചരിത്രത്തിൽ എങ്ങനെ ആന്നു ചിലർ വലിയവരും ചിലർ ചെറിയവരും ആയതു എന്നത് മനസിലാക്കുവാൻ വേണ്ടി ആന്നു ഇത് എഴുതിയത്. ഹിന്ദുക്കൾ വളരെ അധികം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന കാലമാണ് ഇതെന്നും എനിക്കറിയാം. എന്നാലും പലരും പറയാൻ മടിക്കുന്ന മനപൂർവം ഒഴിവാക്കിയ ചരിത്രത്തിലെ ഒരേട്‌ ഞാൻ എന്റെ സഹോദരങ്ങൾക്ക്‌ വേണ്ടി പറയുന്നു അത്രേം മാത്രം. എന്റെ നിഗമനങ്ങൾ എഴുതപ്പെട്ട ചില പുസ്തകങ്ങളുടെയും ലേഖനങ്ങളുടെയും ബ്ലോഗ്‌കളുടെയും ഫലമായി ഉണ്ടായതാണ് . വിമർശനങ്ങളും തിരുത്തുകളും നിങ്ങൾക്ക് നിർദേശിക്കം.

കടപ്പാട് ~ അരുണ്‍ എസ് അമ്പലത്തിങ്കല്‍

anyonyam അന്ന്യോന്ന്യം വി മധുസൂദനന്‍ നായര്‍

"ഡോക്ടര്‍ N ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ " Dr.N.Gopalakrishnan

ജനനം തൃപ്പൂണിത്തുറയില്‍ ഉള്ള ലായം റോട്ടിലെ ചെറിയ വീട്ടില്‍ 1955 ജൂണ്‍ മാസം പത്ത് വെള്ളിയാഴ്ച, ഇടവ മാസം, കൃഷ്ണ പക്ഷത്തിലെ തിരുവോണം നക്ഷത്രം രാവിലെ 7 മണി കഴിഞ്ഞു രണ്ടു മിനിട്ട് പിന്നിട്ടപ്പോള്‍.

അച്ഛന്‍ മംഗലാപുരത്തു നിന്ന് വന്നു കുമ്പളത്ത്‌ താമസമാക്കിയ പരമ്പരയില്‍ പെട്ട പൂജാരിയും, ശാന്തിക്കാരനുമായ ശ്രീ നാരായണന്‍ എമ്പ്രാന്തിരി. അമ്മ, കൊച്ചി രാജാവിന്റെ വിഷവൈദ്യന്‍ ആയിരുന്ന ശ്രീ കേശവന്‍ എമ്പ്രാന്തിരിയുടെ മകള്‍ സത്യഭാമ.

പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം തൃപ്പൂണിത്തുറയില്‍ തന്നെയുള്ള ഒരു പ്രൈമറി സ്കൂള്‍ പിന്നീട് RLV സ്കൂളിലും, gov . ബോയ്സ് ഹൈസ്കൂളിലും, മഹാരാജാസിലും, സെന്റ്‌ ആല്ബെര്ട്ട്സിലും, sacred hearts കോളേജിലും, ആക്കി പൂര്‍ത്തിയാക്കി. പിന്നീട് കൊച്ചിന് യൂനിവേഴ്സിറ്റിയില്‍ ഗേഷണം. അതിനു ശേഷം ഹൈദരാബാദില്‍ PhD.

വളരെയധികം സാമ്പത്തിക ബുദ്ധിമുട്ടനുഭവിക്കുന്ന ഒരു പാവപ്പെട്ട ബ്രാഹമണ കുട്ടിയായിരുന്നത് കൊണ്ട്പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് തന്നെ (അഞ്ചാം ക്ലാസ് മുതല്‍) എറണാകുളം പരമാര ക്ഷേത്രത്തില്‍ പൂജാരിയായി സഹായിക്കാനും, വീടുകളില്‍ നടക്കുന്ന പൂജകളില്‍ അച്ഛനെ സഹായിക്കാനും പോയിരുന്നു. മാത്രമല്ല, പാചകക്കാരന്‍ ആയിരുന്നു അച്ഛന്റെ സഹായി ആയി സദ്യ വിളമ്പുന്നതിനും, കുറച്ചു വളര്‍ന്നപ്പോള്‍ എറണാകുളത്ത് തന്നെയുള്ള ദ്വാരക ഹോട്ടലില്‍ സപ്ലയര്‍ ആയും ജോലി ചെയ്തു.

അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതകള്‍:

• M. Sc. (Pharmaceutical Chemistry)

• M. Sc. (Appl. Chem- Plant products)

• M. A. (Industrial Sociology)

• Ph. D. ( Plant Biochemistry)

• D.Litt. ( Science in Sanskrit )

ലഭിച്ച അംഗീകാരങ്ങള്‍/അവാര്‍ഡുകള്‍.

• Gardners Award 

• D.V Memorial Awards 

• Dingra memorial Gold medal and Award 

• D. V. Memorial Award (for the Second time). (All the awards for the 

studies on plant products) 

• Foundation Day Award of the Vadyaratnam Oushada Saala, Trissur

Six Science Popularisation Awards for the popularization of heritage Sanskrit 

based scientific knowledge .

• Seva Ratna award of the Centenarian Trust of Chennai 

• Genius of the year award of the Karnataka Association 

• Raghavendra memorial award of Raghavendra Swami Trust (twice) 

• Bharatheeya Samskruti Ratna award of the Sarada Education Society 

• Vijaya Dasami memorial award of the Attukal Trust 

• K. V. Balakrishnan Menon memorial award of the Paramekkavy Trust.

• The prestigious cultural award of the Cleaveland University USA – Curtis

Wilson Coloquim on Indian Culture and അവാര്‍ഡ്‌

• First fellowship of NCSTC of DST Government of India for popularizing 

science to the public.

അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ചില സംഭാവനകള്‍:

45 Research Papers in National and International Scientific Journals and more than 200 popular articles

6 patents ( Microwave applications and also on Carbon dioxide extraction of flavors)

Cassettes on heritage subjects more than 200 subjects, 60 MP3 CDs, 25 VCDs for popularization of the heritage knowledge of India

Authorship of 60 books on Indian Science Scientific & Cultural Heritage including health science.

1982 മുതല്‍ 2010 വരെ CSIR, തിരുവനന്തപുരത്തു ശാസ്ത്രഞ്ജന്‍ ആയി വര്‍ക്ക് ചെയ്തു. കാനഡയില്‍ വിസിറ്റിംഗ് ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ പദവിയില്‍ നിന്ന് പിരിഞ്ഞു ഭാരതത്തിലേക്ക് തിരികെ എത്തിയ അദ്ദേഹം, CSIR ജോലിക്കൊപ്പം സ്വദേശി ശാസ്ത്ര പൈതൃകം പ്രചരിപ്പിക്കുക എന്നുള്ളത് ജീവിത വ്രതമായി എടുത്തു. ആദ്യ കാലത്ത് സ്വദേശി ശാസ്ത്ര പ്രസ്ഥാനത്തിനോപ്പം പ്രവര്‍ത്തിച്ചു.

പൈതൃക പ്രചാരണത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സംഭാവനകള്‍

ഗ്രന്ഥരചന, പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ എന്നിവയില്‍ കൂടി അദ്ദേഹം ഭാരതീയ പൈതൃകം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിനായി അഹോരാത്രം പ്രയത്നിക്കുന്നു. ആദ്യമായി എഴുതിയ പ്രമുഖ ഗ്രന്ഥം ഭാരതീയ വിചാരധാര ആണ്. ഇന്ന് നിലവില്‍ ഉള്ള എല്ലാ ഭാരതീയ പൈതൃക ഗ്രന്ഥങ്ങളെയും കുറിച്ചുമുള്ള അറിവുകള്‍ ആണ് അതില്‍ ഉള്ളത്. പിന്നീട് ഭാരതീയ ശാസ്ത്ര പൈതൃകം, ഭാരതീയ സാങ്കേതിക പൈതൃകം തുടങ്ങി അനേകം ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ എഴുതി, പൈതൃക സംബന്ധമായ ചെറു പുസ്തകങ്ങളും , ലേഖനങ്ങളും എഴുതി, പ്രചരിപ്പിച്ചു.

എന്നാല്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മഹത്തായ സംഭാവന ഇതിലോന്നുമല്ല, വാണീദേവിയുടെ അപാരമായ അനുഗ്രഹം ഉള്ള അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വാക്ധോരണി തന്നെ ആയിരുന്നു അത്. ജനങ്ങളെ അത്യധികം ആകര്‍ഷിക്കുന്ന പ്രസംഗത്താലും, അനര്‍ഗളം നിര്‍ഗളിക്കുന്ന പാണ്ടിത്യത്താലും നിറഞ്ഞ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പൈതൃക പ്രസംഗങ്ങള്‍ മലയാളികളില്‍ നിറഞ്ഞിരുന്ന പാരമ്പര്യ/ആത്മീയ/ശാസ്ത്ര അറിവുകളുടെ തെറ്റായ ധാരണകളെ തകിടം മറിച്ചു. അന്ന് വരെ സ്വന്തം പൈതൃകത്തെ പുശ്ചത്തോടെ കണ്ടിരുന്ന മലയാളിയില്‍ പൈതൃക അഭിമാനം ഉണ്ടാക്കിയ ഏക വ്യക്തി തന്നെയാണ് ശ്രീ.ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ എന്ന് പറയേണ്ടി വരും. ഒരു പക്ഷെ മലയാളികളുടെ പൈതൃക അറിവുകള്‍ ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ സാറിനു മുന്‍പും പിന്‍പും എന്ന് പോലെ പറയണം എന്ന് തോന്നുന്നു.

ഇപ്പോള്‍ ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ എന്നാ ജോലി രാജി വച്ച് തൃശൂര്‍ മഴുവഞ്ചേരി കേന്ദ്രമാക്കി പൂര്‍ണ സമയ പൈതൃക പ്രചരണത്തിലും, പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും മുഴുകി ജീവിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ പത്തോളം വര്‍ഷങ്ങളായി ദിവസവും കുറഞ്ഞത്‌ രണ്ടു മണിക്കൂര്‍ വീതമുള്ള രണ്ടു പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ എന്നാ രീതിയില്‍ ലോകം മുഴുവന്‍ പ്രഭാഷണങ്ങള്‍ നടത്തുന്നു. ഒരു പക്ഷെ ഒരു കണക്കെടുക്കുക ആണെങ്കില്‍, ഏറ്റവും അധികം വിഷയങ്ങള്‍, ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ സമയത്തില്‍, ഏറ്റവും അധികം രാജ്യങ്ങളില്‍, ഏറ്റവും അധികം ആളുകളില്‍ എത്തിച്ച ഏറ്റവും മികച്ച പ്രഭാഷകന്‍ എന്നാ പദവി ഗിന്നസ് റെക്കോര്‍ഡ്‌ പദവി കൂടി അദ്ദേഹത്തിനു ലഭിക്കാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്.

മലയാളികളില്‍ പൈതൃക പഠനവാഞ്ച ഉണ്ടാക്കിയതിലും, പൈതൃകത്തെ കുറിച്ച് അഭിമാനം ഉണ്ടാക്കിയതിലും ഉള്ള അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പങ്കു സ്വര്‍ണ ലിപികളാല്‍ തന്നെ കാലം എഴുതി വക്കും.

Bio photons are rich in Sun light...

All living organisms emit a constant current of biophotons, which are elementary particles of light coming from a biological being. Pictured here are biophotons in a drop of water. These particles are emitted and direct instantaneous signals to multiple locations at once, from one part of the body to another, and to the outside world. They are stored in the DNA and their function is cellular communication. Physicists actually call these light particles the “communicators” in the body because they use your intention to direct other particles to rearrange into either a healthy or non-healthy pattern. In biology every cell in your body has over 100,000 biochemical reactions per second, all of which must be carefully timed and sequenced with each other. Research has provided evidence that this cellular dance is not random, but rather controlled by these biophotons. To further explain, science is showing us that biophotons are in control of virtually every biochemical reaction that occurs in your body through our thoughts, emotions, and intention, including supporting your body’s ability to heal, releasing old patterns or forming new supportive ones.

A direct intention manifests itself as an electric and magnetic energy producing an ordered change of photons. Our intentions operate as highly coherent frequencies capable of changing the molecular structure of matter.

In short, it is the biophotons that allow for our patterns to form and break, allow our emotions to hold a negative charge or balance into a positive experience, and allow our body to be in a state of health or dis-ease.

Taking this explanation of biophotons one step further, we’re going to look at images of biophotons in a drop of water. In February 2006, using a Somatoscope, which is a darkfield microscope with a magnification of 30,000x, researchers were able to observe the inside structure of biophotons for the very first time. What was discovered when focusing on a single biophoton was that in the center of this spark of light a six-pointed star was contained within a hexagonal geometric shape, as is seen appearing in photo 4. By photo 6 you can see a Merkaba form in the middle with a hexagon around the edge and by photo 9 you can see the Flower of Life form. What is interesting is that the icosahedron, which many believe to be the shape of source energy, has the shape of a hexagon when viewed from a particular angle. If you connect Sacred Geometry with healing, you may come to the conclusion that at the center of the flower of life is our consciousness, the consciousness directs the photons, the photons direct our patterns and positive or negative state of being, which means – we completely control our own state of being. We are not a victim to anyone or anything, we hold all the cards and only we can heal ourselves.

Read the full article on the science behind how hands-on energy healing methods such as Reiki work - 

http://healcenters.com/how-does-reiki-and-other-methods-of-hands-on-healing-work-from-a-

scientific-standpoint/